Dierenarts

Het was op laat in de middag  toen jij en Rex naar de dierenarts gingen. De reden was duidelijk: Rex had zijn vaccinatie nodig voordat jullie op vakantie konden gaan. Maar Rex was niet zo’n fan van de dierenarts. Hij verstopte zich achter jou en weigerde naar binnen te gaan.

Je probeerde hem gerust te stellen. “Kom op, Rex,” zei je. “Het is maar een prikje. Daarna kunnen we weer lekker spelen.” Maar Rex bleef stug staan, zijn ogen groot van angst.

Toen kwam de dierenarts naar buiten. Hij glimlachte vriendelijk en strekte haar hand uit om Rex te aaien. Maar Rex deinsde terug. Hij vertrouwde hem nog niet helemaal. Je tilde hem op en hield hem stevig vast. De dierenarts gaf hem snel zijn vaccinatie, en Rex schrok even. Maar daarna was het alweer voorbij.

Na de prik kwam Rex voorzichtig naar je toe. Hij legde zijn kop op je schoot en keek je aan met die trouwe ogen. Je gaf hem een knuffel en fluisterde: “Goed gedaan, jongen.”

Rex leek opgelucht. Hij liep naar de dierenarts en nam het snoepje aan dat hij hem aanbood. Zijn staart kwispelde weer vrolijk. Blijkbaar was het snoepje genoeg om zijn vertrouwen te winnen.

Toen jullie weer buiten stonden, was Rex helemaal in zijn element. Hij huppelde naast je, zijn neus in de lucht. Alsof hij wilde zeggen: “Ik ben klaar voor de vakantie, baasje!”

En zo stapten jullie samen in de auto, op weg naar avontuur. Rex keek uit het raam. Hij was weer de vrolijke border collie die je kende.

De dierenarts had zijn werk goed gedaan. Rex was klaar voor de reis. En ik? Ik glimlachte terwijl ik de motor startte. Op naar een geweldige vakantie met mijn trouwe viervoeter!