Hoi, ik ben Rex, de stoere border collie van het huis. Ik waak over alles, inclusief dat gekke kattenbeest, Blacky. Gisteren gebeurde er iets bijzonders, en tja… misschien niet helemaal volgens plan.
Blacky zat weer op zijn favoriete plekje – de stoel. Met een luchtje van hooghartigheid keek hij neer op mijn spel met de bal. Nou, dat laat ik me niet zomaar gebeuren! Dus ik dacht: "Rex, laat zien wie de baas is," en ik sprong met mijn beste kwispel van enthousiasme naar voren.
Maar oh jee, Blacky schrok zich een hoedje! Hij verloor zijn balans, draaide een halve pirouette en plof! Hij viel naar achter, precies op zijn rug, met zijn pootjes in de lucht alsof hij een slapende schildpad was. Ik? Ik was zó trots op mijn effect – wat een actie, wat een overwinning!
Maar de baasjes vonden het blijkbaar minder grappig. Ze keken me streng aan en noemden het zelfs “ondeugend.” Dat had ik niet verwacht, en ik voelde me ineens helemaal niet meer zo stoer. Oei, zelfs ik schrok van mezelf.
Dus wat deed ik? Ik stapte voorzichtig naar Blacky toe, likte zachtjes zijn oor, en gaf hem een knuffel om te zeggen: “Sorry, makker, we zijn een team.” Blacky sprong weer recht en gaf me die blik – je weet wel, die blik die katten doen alsof ze alles al vergeven én vergeten hebben.
Maar diep vanbinnen weet ik: we zijn weer oké. Het leven als beste vriend van een kat is niet altijd makkelijk, maar het houdt me scherp!
Reactie plaatsen
Reacties