Rex ziet zijn vriendinnetje Bella weer

Het zonnetje scheen warm op mijn tapijt en de geur van vers gemaaid gras prikkelde mijn neus. Een lange autorit lag achter mij en mijn staart, die de hele tijd in slaapstand was geweest, begon langzaam weer te kwispelen. We waren er bijna. Ik keek uit het raam. In de verte zag ik de ingang van de camping.

Mijn baasje had gezegd dat we naar de camping zouden gaan, en ik wist nog dat ik daar vorig jaar iets heel bijzonders had meegemaakt. Iets met krullen, een lange staart en een diepe, elegante blaf. Ik herinnerde me de sprankelende ogen en de zachte vacht, zo wit als de wolken in de lucht. En de manier waarop ze over het gras liep, als een koningin die haar volk begroet. Bella. Haar naam rolde vanzelf door mijn hoofd. Bella, de prachtige witte poedel.

De auto stopte. Mijn baasje deed de deur open en ik schoot naar buiten. De bekende geur van de camping, vermengd met het geluid van fluitende vogels en lachende mensen, kwam me tegemoet. Dit was het. Ik snoof de lucht op en rende in de richting van het veld waar we vorig jaar altijd speelden. Mijn poten vlogen over het gras. Ik voelde de opwinding door me heen stromen.

Ik rende, sprong en draaide in het rond. Ik keek om me heen, zocht. Eerst zag ik alleen andere honden: een logge buldog die traag op een tak kauwde en een kleine teckel die onophoudelijk blafte. Maar toen, in de verte, zag ik haar. De zon weerkaatste op haar perfecte krullen. De manier waarop ze haar kop hield, was onmiskenbaar. Ze stond daar, met haar baasje naast zich.

Ik zette het op een rennen. Mijn hart bonkte in mijn borstkas. 'Bella!' wilde ik blaffen, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Ze draaide zich om en haar ogen werden groot. Ze zag mij. Ik kon de vreugde in haar ogen zien, zelfs van zo'n afstand.

Toen ik dichterbij kwam, leek ze nog mooier dan ik me herinnerde. Haar vacht was zo wit dat het pijn deed aan mijn ogen. Ze rende naar mij toe en haar pas was net zo elegant als toen. We renden naar elkaar toe, kwispelend en blaffend van geluk. Toen we elkaar bereikten, stonden we stil. Ik snoof haar geur op. De bekende geur van bloemen en poedershampoo. Het voelde als thuiskomen.

We speelden, sprongen en rolden door het gras. Alles wat vorig jaar zo leuk was, was nu nog leuker. De tijd leek niet te bestaan. Ik wist dat er niets belangrijker was dan dat ik bij mijn beste vriendinnetje was.

Terwijl ik daar lag, met mijn poot tegen haar zachte vacht aan, dacht ik: dit is het mooiste moment van de dag. Het wachten was het waard geweest.