Vandaag is het weer zo'n dag. Ik ben Rex, de zwartwitte border collie, en mijn leven bestaat uit ballen vangen, rennen in het park en knuffelen met Vrouwtje. Maar de laatste tijd is alles anders. Vrouwtje is superdruk, en ik weet wie de schuldige is: ikzelf. Of nou ja, mijn snoet.
Het begon een paar maanden geleden. Vrouwtje maakte altijd foto's van mij. Ik dacht dat het kwam omdat ik zo knap ben, en dat klopt ook. Maar nu zijn de foto's overal. Op de computer, op haar telefoon, en zelfs op het nieuwe, veroorzaakte scherm in de woonkamer dat ze 'de webshop' noemt.
Eerst wist ik niet wat er aan de hand was. Vrouwtje zat de hele dag achter de computer, met een zeldzame, beïnvloede blik op haar gezicht. Ze praatte tegen het scherm over 'bestellingen' en 'verzendbevestigingen'. Ik dacht: 'Hallo, ik ben hier, gooi eens een bal!' Maar ze was te druk.
Toen zag ik het. Mijn gezicht, mijn blik, mijn rennende pose, het is overal. Ze noemen het de Rex-collectie . Ik hoor haar de hele tijd zeggen: “Kijk eens wat een leuke tas met Rex!” van “Deze Rex-mok moet iedereen hebben!” De T-shirts, de mokken en de tassen zie ik zelf nooit hier in huis, maar ze worden wel overal naartoe gestuurd. Ze bestaan ergens, maar niet hier bij ons. Vrouwtje laat me soms foto's zien van hoe de producten eruit zien op haar scherm, en dan zie ik mijn eigen kop erop.
Als er een piepje klinkt, springt ze op en roept ze: “Een nieuwe bestelling!” Ze typt snel een berichtje naar de mensen die alles maken en verzenden, en dan is de bestelling al onderweg. Ik zie haar trots glimlachen als ze me vertelt dat er weer iemand blij wordt van een product met mijn snoet erop.
Soms kruip ik tegen haar aan als ze zelfs pauzeert. Ze aait me en zegt: “Bedankt dat je me zo helpt, Rex.” Ik kwispel dan hard, ik vind het eigenlijk best wel leuk. Mijn vrouwtje is gelukkig en heeft een doel, en dat allemaal dankzij mij. Maar nu is het de tijd om uit te rusten, ik ben moe een beetje moe geworden van al die fotootjes.
Reactie plaatsen
Reacties