Het was een rustige zondagmiddag. De zon scheen zacht door het raam en de geur van appeltaart hing nog in de lucht. Ik — Rex, de border collie — lag met mijn kop op oma’s schoot. Ze zat in haar grote stoel, met een dik boek op haar knieën. Het rook naar oud papier en avontuur.
“Zullen we samen lezen, jongen?” vroeg ze met een glimlach.
Ik blafte zachtjes. Dat betekent ja.
Oma sloeg het boek open. De bladzijden kraakten een beetje, alsof ze fluisterden. Er stonden plaatjes in van ridders, draken, kastelen... en honden! Eén leek zelfs een beetje op mij. Ik snuffelde aan de bladzijde. Geen geur van draak, gelukkig.
Oma las voor. Haar stem was warm en rustig. Soms stopte ze even om mij over mijn kop te aaien. En ik keek. Echt keek. Naar de plaatjes, naar haar gezicht, naar het verhaal dat tussen ons groeide.
Toen ze bij het einde kwam, sloot ze het boek en zei: “Wat een avontuur, hè Rex?”
Ik legde mijn poot op haar arm. Dat betekent: nog een keer.
Ze lachte. “Morgen weer, mijn lieve vriend.”
En ik? Ik bleef nog even liggen, luisterend naar haar ademhaling, terwijl de zon langzaam onderging.
Reactie plaatsen
Reacties