Hoi! Ik ben Rex. Ja, die zwart-witte flits die je soms voorbij ziet schieten in het park. Vandaag wil ik je iets vertellen. Iets spannends. Iets... met klauwen. En schubben. En een héél klein hartje.
Het begon op een warme middag. De zon prikte door de bladeren en ik was op patrouille in de tuin — zoals elke dag. Alles rook normaal: gras, aarde, een verdwaalde mier. Tot ik het hoorde. Sssst...
Mijn oren spitsten zich. Mijn poten verstijfden. Daar, bij de stapel stenen naast de vijver, bewoog iets. Iets glibberigs. Iets... verdachts.
Ik sloop dichterbij. Mijn neus trilde. Mijn staart stond strak als een vlag in de wind. En toen zag ik hem: een hagedis! Groen, glanzend, en met ogen die me recht aankeken alsof hij wist dat ik de baas was hier.
Ik blafte. Eén keer. Waarschuwend. Maar hij bleef zitten. Brutaal beest.
Dus ik deed wat elke dappere hond zou doen: ik sprong! Maar hij was sneller. Hij schoot onder de stenen door, en ik — nou ja — ik zat vast met mijn poot tussen twee keien. Niet mijn beste moment.
Ik piepte. Niet van pijn, maar van frustratie. En toen gebeurde er iets raars. De hagedis kwam terug. Hij keek me aan, kantelde zijn kopje, en... tikte met zijn staart tegen de steen. Eén keer. Twee keer. En geloof het of niet: de steen verschoof nét genoeg zodat ik mijn poot los kreeg.
Ik stond op, keek hem aan, en hij... knikte. Echt waar. Een hagedis-knik. En toen verdween hij weer, tussen de bladeren.
Sindsdien noem ik hem Groentje. En elke dag als ik langs de vijver loop, kijk ik even of hij er is. Soms zie ik een glimp. Soms niet. Maar ik weet dat hij daar is. Mijn kleine, glibberige vriend.
En weet je wat? Niet alles wat glibbert is gevaarlijk. Soms zijn het gewoon helden in schubben.
Reactie plaatsen
Reacties