Rex en Bella – Het Bosgeheim
De volgende ochtend waren Rex en Bella al vroeg wakker. De zon scheen zacht door de ramen en de lucht rook naar avontuur. Vandaag zouden ze naar het bos gaan, zoals ze onder de eik hadden afgesproken.
Rex sprong enthousiast rond. “Kom op, Bella! Het bos wacht op ons!”
Bella knikte en huppelde sierlijk achter hem aan. Samen renden ze over het veld, langs het beekje waar ze gisteren nog hadden gespeeld, en verder het bos in.
Het was er koel en stil, met alleen het geluid van vogels en ritselende bladeren. Ze snuffelden tussen de struiken, sprongen over boomwortels en volgden een kronkelend paadje dat steeds smaller werd.
Plots bleef Rex staan. “Ruik jij dat ook?” vroeg hij.
Bella snoof. “Ja… het ruikt naar… bloemen?”
Ze volgden de geur en kwamen uit bij een open plek, omringd door hoge bomen. In het midden bloeiden wilde bloemen in alle kleuren, en in het gras lag een oude, ronde steen met vreemde tekens erop.
“Wat is dit?” fluisterde Bella.
Rex liep eromheen en tikte met zijn poot op de steen. “Misschien is het een geheime plek… zoals we gisteren droomden!”
Ze gingen liggen tussen de bloemen, hun neuzen vol zoete geuren en hun vachten zachtjes wiegend in de wind. Dit was hun plek. Hun bosgeheim.
Vanaf die dag kwamen Rex en Bella vaak terug naar de open plek. Ze speelden, rustten en fantaseerden over magische werelden. En niemand anders wist ervan — het was hun geheime paradijs.
Reactie plaatsen
Reacties