Ik snapte er niks van. Mijn bazinnetje zat al een hele tijd stil, met die vreemde stokken in haar handen. Ze bewogen snel, maakten een tikkend geluid, terwijl ze een wirwar van draad in haar schoot hield. Breiwerk, noemen ze dat, geloof ik. Maar wat was daar nou leuk aan?
Ik vond het raar om naar te kijken. Die pennen tikten maar door, sneller dan ik kon volgen. Misschien had ze een speeltje nodig om haar wakker te schudden. Dus ik rende weg en zocht mijn favoriete speeltje op. Trots ging ik voor haar staan, met mijn staart kwispelend, klaar om te spelen.
Maar… geen reactie. Ze keek niet eens op. Alsof dat breiwerk belangrijker was dan ik.
Dan maar iets anders. Met een zucht draaide ik me om en liep naar mijn mand. Daar liet ik me neerploffen en legde mijn kop op mijn poten. Het tikken van de breinaalden vulde de kamer, een geruststellend ritme. Ik luisterde ernaar, mijn ogen werden zwaar… en voor ik het wist, viel ik in slaap.
Reactie plaatsen
Reacties