Vandaag voelt anders. Mijn bazinnetje is druk in de weer, haar ogen stralen terwijl ze haar gedicht leest. Het is Bevrijdingsdag, zegt ze. Een dag om stil te staan bij vrijheid—iets wat vanzelfsprekend lijkt, maar dat niet altijd is geweest.
Ik weet niet precies wat dat betekent, maar ik voel het in haar stem. Het gedicht dat ze schreef is mooi, zoals altijd. Maar ook een beetje plechtig. Ze zucht zachtjes wanneer ze de laatste regels fluistert, haar blik op iets wat ik niet kan zien.
Ik til mijn kop op en kijk naar haar. Vrijheid… ik denk aan de wind in mijn vacht wanneer ik ren over het veld, het plezier van een lange wandeling zonder einde. Is dat vrijheid? Voor mij misschien wel.
Mijn bazinnetje glimlacht als ze mijn blik voelt. Ze strijkt over mijn kop en fluistert: “Vandaag vieren we wat zo belangrijk is.” Ik kwispel. Want als zij gelukkig is, dan ben ik dat ook.
Reactie plaatsen
Reacties