Mijn bazinnetje schreef een gedicht. Niet zomaar een gedicht—het was iets bijzonders, iets dat haar diep raakte. Ik zag het aan de manier waarop haar vingers over het papier gleden, zorgvuldig, alsof elk woord woog als een steen in haar hart.
Ik vond het mooi, altijd. Maar ook een beetje somber. Haar ogen werden zachter, haar ademhaling vertraagde. Soms las ze de woorden hardop en dan voelde ik het. Een verdriet, een verlangen naar iets dat ooit gewoon was.
Tegenwoordig is vrijheid niet meer normaal, hoorde ik haar zeggen. Ik weet niet precies wat dat betekent, maar ik weet wel dat haar stem anders klonk toen ze het uitsprak. Alsof ze iets miste, iets dat haar ooit liet lachen zoals ze naar mij lacht wanneer ik mijn speeltje breng.
Dus ik bleef gewoon bij haar, legde mijn kop op haar knie en luisterde. Want ik weet dat sommige dingen niet opgelost hoeven te worden—soms is samen zijn al genoeg.
Reactie plaatsen
Reacties