Hoi, allemaal! Rex hier weer. Je weet wel, die zwart-witte border collie met een neus voor avontuur (en voor koekjes). Laatst hadden we een dagje geen bergen of ruïnes - nee, dit keer was het thuis, maar saai was het zeker niet.
Het begon allemaal toen mijn baasjes iets uit een grote doos haalden. Zo'n door die piept, kraakt en mysterieuze geluiden maakt. Ze noemden het "het luchtbed voor de logee." Maar voor mij was het de piepdoos van de nacht.
Toen ze het luchtbed oppompten, maakte het geluiden alsof er een zwerm muggen hun tanden poetsten met een blaffende kat. Heel raar. Ik sloop dichterbij... snuffel... snuffel en PLOEF! Hij blies ineens op. Ik sprong achteruit en liet per ongeluk mijn speeltje piepen - dubbele piepchaos.
's nachts sliep ik op mijn kussen zoals altijd, maar hoorde ineens een zacht gesis. SSSST.... Dus ik sloop - super sluipstand, als een schaduw met pootjes - naar de logeerkamer. En ja hoor: het luchtbed verloor lucht! Het zakte langzaam in, met de logee erop als een pudding op een warme dag.
Ik blafte een keer zacht. Mijn baasjes kwamen kijken. "Oh Rex, je hebt het ontdekt!" riepen ze. Ze noemden me een speurneus. Eindelijk erkenning! (En ik kreeg een extra koekje.)
De volgende ochtend werd het luchtbed vervangen door een echt matras. Geen piepjes meer, geen gesis. Best jammer. Maar ik hield wel een nieuwe bijnaam over aan het avontuur: Rex de Redder van de Nacht.
Reactie plaatsen
Reacties