Hoi daar! Ik ben Rex — trotse Border Collie, professioneel herder van tennisballen, en onofficiële knuffelkoning ten huize van mijn baasje. Vandaag was alles behalve een doorsnee dag. Terwijl het ochtendlicht door de gordijnen viel, verscheen het... het mysterieuze witte elixir: kefir.
Mijn snuit stond al op scherp voordat ik het rook. Er was iets aan de lucht — zacht, melkachtig, een zweem van tinteling. En ja hoor, daar stond het glas. Mijn ogen werden groot, mijn oren spitsten zich. Kefir. De naam alleen al doet mijn poten tintelen van plezier.
Mijn baasje keek me aan met een grijns die ik inmiddels herken als: “Vandaag is jouw geluksdag, vriend.” En toen kwamen die magische woorden — bijna fluisterend, alsof ze tot een ritueel behoorden: “Toe maar Rex, lik maar uit.”
Nou, dat liet ik me geen twee keer zeggen. Ik stapte statig naar het glas, alsof ik een Michelin-chef was die zijn meesterwerk inspecteerde. Mijn tong gleed naar binnen — langzaam, zorgvuldig — en begon haar ronde. Niet zomaar likken, hoor. Nee, dit was tongkunst. Een ronddraaiende choreografie waarbij geen druppel verloren ging. Ik proefde de romigheid, het sprankelende tinteltje dat over mijn smaakpapillen danste. Het was... een feest in mijn mond!
Toen het glas volledig glom als een pas gepoetste trofee, trok ik me terug. Voldaan, tevreden en met een snuit die nog zachtjes nagenoot. Ik nestelde me op mijn kussen — mijn troon — en zuchtte diep. Morgen weer, toch? Morgen weer kefir?
Reactie plaatsen
Reacties