Rex, de jonge border collie met de ondeugende, bruine ogen en een vacht zo zwart als de nacht, rende over de uitgestrekte heide. Zijn staart zwaaide vrolijk heen en weer terwijl hij door het paarse struikgewas zigzagde, genietend van de geur van natte aarde en wilde bloemen. Zijn baasje, liep een eindje achter hem en lachte om zijn enthousiasme. Rex was in zijn element.
Plotseling stopte hij. Aan de rand van een zandpad, net tussen een paar grote struiken, zat iets kleins en bruins. Het bewoog nauwelijks. Rex' nieuwsgierigheid nam het over en hij naderde voorzichtig. Toen hij dichterbij kwam, zag hij dat het een teckel was, een met een lange, glanzende vacht en grote, droevige ogen.
'Hoi,' zei Rex, zijn staart langzaam kwispelend. 'Wat doe je hier helemaal alleen?'
De teckel keek op, zijn ogen waren nu een beetje verbaasd. 'Hoi,' antwoordde hij met een diepe, zachte stem die helemaal niet bij zijn kleine postuur paste. 'Ik ben een beetje verdwaald. Ik heet Dries.'
'Dries,' herhaalde Rex. 'Leuk je te ontmoeten. Ik ben Rex. Ik loop hier met mijn baasje. Wij kennen de weg goed. Wil je met ons meelopen?'
Dries twijfelde even. 'Weet je het zeker? Ik ben niet zo snel.'
'Dat geeft niet,' zei Rex vrolijk. 'Dan passen we ons tempo gewoon aan. Dit is veel te mooi om in je eentje te lopen, toch?'
Een glimlach verscheen op het gezicht van de kleine teckel. 'Dat is heel lief van je, Rex. Ik wil graag meelopen.'
Zo begonnen ze aan hun wandeling. Rex rende niet meer zo hard, maar bleef netjes naast Dries. Ze praatten over van alles en nog wat. Over hoe Dries' baasje zijn favoriete speeltje in de tuin had laten liggen en hoe Rex het liefst de hele dag door de modder rolde. Terwijl ze zo samen liepen, voelde Dries zich steeds minder alleen en Rex was blij dat hij een nieuw vriendje had gemaakt.
Toen ze bij het einde van het pad kwamen en de parkeerplaats in zicht kwam, zwaaide Dries' baasje al vrolijk naar ze. Dries rende enthousiast op haar af. Hij keek nog één keer om en blafte vrolijk naar Rex. 'Bedankt, Rex! Dit was de beste wandeling ooit! Tot de volgende keer!'
Rex kwispelde vol overgave. 'Graag gedaan, Dries. Tot de volgende keer!' Hij wist zeker dat dit niet de laatste keer was dat hij en Dries samen door de heide zouden wandelen. Vriendschappen sluiten ging net zo makkelijk als rennen door het struikgewas en het was minstens net zo leuk.
Reactie plaatsen
Reacties