Oh, hallo daar! Rex hier weer! Ik heb iets heel bijzonders meegemaakt laatst, iets wat ik echt met jullie moet delen. Het ging over dansende beren! Ja, je hoort het goed, dansende beren!
Het begon allemaal toen mijn baasje en ik een wandeling maakten in het bos, een beetje dieper dan we normaal gesproken gaan. Ik snuffelde wat aan interessante geuren – vast een eekhoorn die zijn nootjes had verstopt – toen ik opeens muziek hoorde. Geen vogelgezang, geen ruisende bladeren, maar échte muziek! En het klonk... vrolijk! Mijn oren spitsten zich, en ik keek naar mijn baasje, die ook haar hoofd schuin hield.
"Wat is dat, Rex?" fluisterde ze. Nou, ik dacht dat we dat maar eens moesten uitzoeken! Voor ik het wist, trok ik aan de lijn, en mijn baasje volgde me, lachend. We kwamen uit op een open plek, omringd door hoge bomen. En daar, midden op die open plek...
Daar stonden ze! Drie beren! Eén grote beer speelde op een soort kleine gitaar, en de andere twee – een volwassen beer en een kleintje – dansten! Ze zwaaiden met hun armen, maakten kleine sprongetjes en draaiden rond. Hun passen waren misschien niet perfect, maar ze waren zo blij! Andere bosdieren – konijnen, eekhoorns en zelfs een paar vossen – zaten aan de rand van de open plek en keken toe, net als wij.
Mijn baasje en ik gingen stilletjes zitten en keken gefascineerd toe. Ik had nog nooit zoiets gezien! Beren die muziek maakten en dansten! Ze zagen er zo vriendelijk uit, helemaal niet eng. Het berenjong probeerde de passen van zijn moeder na te doen, en af en toe struikelde hij een beetje, wat me deed grinniken. Ik moest me inhouden om niet te blaffen van enthousiasme.
De muziek was aanstekelijk. Mijn staart begon zachtjes te kwispelen, en ik voelde de drang om mee te doen. Zouden beren ook ballen apporteren? Ik vroeg het me af, terwijl ik naar hun vrolijke bewegingen keek. Het was zo'n hartverwarmend gezicht. De zon scheen door de bladeren, en de lucht was gevuld met de klanken van de berengitaar en het zachte geritsel van dansende poten.
Dus daar zaten we, mijn baasje en ik, te kijken naar de vrolijke beren. Ik voelde de muziek door mijn poten gaan, en ik kon het gewoon niet laten. Ik stond op, gaf een kleine, voorzichtige blaf – meer een "Hé, ik doe mee!"-geluid – en begon zachtjes met mijn staart te kwispelen, in het ritme van de muziek. Het leek wel alsof mijn lichaam uit zichzelf begon te bewegen. Ik maakte een paar kleine sprongetjes en draaide een keer rond, net als het berenjong.
Mijn baasje lachte en moedigde me aan: "Ga, Rex, ga!"
En weet je wat? Een van de dansende beren, de volwassen beer die zo sierlijk bewoog, zag me. Hij gaf een zacht "grommetje" – ik denk dat het een berenlach was – en maakte een buiging! De andere beer met de gitaar bleef spelen, en het berenjong keek met grote ogen naar mij. Ik voelde me helemaal geen hond meer, maar een onderdeel van hun vrolijke bosfeestje. Ik danste mee, niet zo goed als zij natuurlijk, maar met heel mijn hart.
We dansten nog een tijdje, tot de zon langzaam begon te zakken en het licht in het bos wat zachter werd. De muziek stopte, en de beren gaven ons een knikje, alsof ze wilden zeggen: "Bedankt voor de gezelligheid!" Mijn baasje en ik namen afscheid en liepen langzaam terug naar huis.
Op de terugweg liep ik met mijn staart hoog en een grote glimlach op mijn snuit. Wie had gedacht dat ik ooit met dansende beren zou dansen? Het was een geheimzinnig en prachtig avontuur dat ik nooit zal vergeten. Soms vraag ik me af of de muziek nog steeds klinkt in die open plek, en of de beren nog steeds hun vrolijke dansjes doen. Misschien, heel misschien, komen we ze nog eens tegen. En dan weet ik precies wat ik moet doen: mijn staart kwispelen en meedansen! Want ik ben Rex, en het leven is één groot avontuur, vol verrassingen en… dansende beren!
Reactie plaatsen
Reacties