Rex, Bella en Toby keken elkaar aan. De woorden van de kat echoden nog in de lucht, alsof ze door de wind werden gedragen.
“Volg het pad,” had hij gezegd. “En luister goed. Alleen wie het fluisteren begrijpt, vindt de weg terug.”
Voor hen kronkelde het lichtpad als een rivier van sterren, glinsterend tussen bomen die leken te ademen. De bladeren fluisterden zachtjes, maar niemand kon nog verstaan wat ze zeiden.
Rex liep voorop, zijn oren gespitst. Bella stapte sierlijk achter hem aan, haar witte vacht lichtgevend in het schijnsel van het pad. Toby huppelde vrolijk mee, zijn neus dicht bij de grond, snuffelend naar geheimen.
Plotseling zweefde een steen omhoog uit het gras. Daarna nog één. En nog één. Ze vormden een trap naar een zwevende poort van licht. De kat zat bovenaan, zijn ogen glinsterend als maanlicht.
“De eerste test,” miauwde hij. “Wie van jullie hoort het fluisteren van de wind?”
De drie honden spitsten hun oren. Rex hoorde het ruisen. Bella hoorde een melodie. Toby hoorde... een verhaal.
“Het zegt dat we moeten vertrouwen,” zei Toby zachtjes.
De kat knikte langzaam. “Dan mag je verder.”
Reactie plaatsen
Reacties