Reis naar de Spiegelvallei
Met de kaart uit de Bibliotheek der Vergeten Dingen in hun poten, begonnen Rex, Bella en Toby aan hun tocht naar de Spiegelvallei. Het pad was niet recht — het kronkelde door landschappen die leken te veranderen met hun gedachten.
Ze liepen door een veld waar de bloemen hun namen fluisterden. Rex hoorde zijn naam in de wind, Bella zag haar spiegelbeeld dansen in de dauwdruppels, en Toby voelde de aarde onder hem trillen alsof ze hem herkende.
Onderweg kwamen ze vreemde wezens tegen:
- Een groep glimwormen die hen begeleidde door een mistige passage, waarbij elke worm een herinnering uit hun verleden liet zien in lichtflitsen.
- Een oude schildpad met een klok op zijn rug, die hen waarschuwde: “In de Spiegelvallei zie je niet alleen wie je bent, maar ook wie je had kunnen zijn.”
- Een zingende boom, die hen een melodie gaf die ze moesten onthouden — een sleutel, zei hij, voor wat komen zou.
De reis was niet zonder uitdagingen. Op een bepaald moment begon het pad te verdwijnen onder hun poten, en alleen door samen te lopen — Rex voorop, Bella in het midden, Toby achteraan — bleef het lichtpad bestaan. Ze leerden dat hun verbondenheid het pad in stand hield.
Na een lange tocht bereikten ze een bergkam. Daar beneden lag de Spiegelvallei.
Het was een stille plek, badend in zilver licht. Meren als spiegels lagen tussen glooiende heuvels, en in elk meer weerspiegelde niet de lucht — maar herinneringen, keuzes, dromen en angsten.
De kat stond al op hen te wachten, zijn regenbooghalsband pulserend.
“Hier,” zei hij, “moet ieder van jullie kijken. Niet met je ogen, maar met je hart.”
Rex, Bella en Toby keken elkaar aan. Ze wisten: dit was geen gewone vallei. Dit was een plek waar waarheid leefde.
wordt vervolgd..
Reactie plaatsen
Reacties