De Bibliotheek der Vergeten Dingen
Toen ze door de poort stapten, veranderde alles.
De lucht werd stil. Geen wind, geen geluid — alleen een zachte gloed die uitging van duizenden zwevende boeken, rollen en kristallen. Ze bevonden zich in een immense ruimte zonder muren, waar kennis zweefde als sterren in een nachtelijke hemel.
In het midden stond een fonkelend altaar van glas, waarop een boek lag dat leek te ademen. De kat verscheen opnieuw, zijn stem nu als een echo in hun gedachten.
“Welkom in de Bibliotheek der Vergeten Dingen,” zei hij. “Hier rust alles wat ooit verloren werd — herinneringen, namen, dromen, zelfs werelden.”
Rex liep naar een zwevend boek dat openging zodra hij het aanraakte. Binnenin zag hij een beeld van zichzelf als pup, rennend door een veld dat hij zich nauwelijks kon herinneren. Bella vond een kristal dat haar liet zien hoe ze ooit danste in een paleis van licht. Toby ontdekte een rol waarop stond geschreven: “De sleutel tot terugkeer ligt in het begrijpen van wat vergeten is.”
Plots begon het altaar te gloeien. Het boek erop sloeg open, en een kaart verscheen — een kaart van de wereld achter de poort, met paden, poorten en plekken die ze nog moesten ontdekken. Maar één plek was omcirkeld in regenbooglicht: De Spiegelvallei.
“Daar,” fluisterde de kat, “ligt jullie volgende stap. Maar wees voorzichtig. In de vallei zie je niet alleen jezelf… je ziet ook wat je niet wilt zien.”
Rex slikte. Bella keek vastberaden. Toby wiebelde met zijn oren.
Ze namen de kaart mee, en terwijl de poort achter hen verdween, begon een nieuw pad te gloeien — richting de Spiegelvallei.
wordt vervolgd..
Reactie plaatsen
Reacties