De Tuin van Tijd
De brug van lichtstenen leidde hen omhoog, hoger dan de wolken, tot ze uitkwamen op een plateau dat zweefde in de lucht. Daar ontvouwde zich een tuin zoals ze nog nooit hadden gezien.
De lucht was zacht violet, en de wind rook naar herinneringen — naar warme zomerdagen, naar de geur van thuis, naar momenten die ze bijna vergeten waren. In het midden van de tuin stond een boom, oud en stralend, met bladeren die leken te bestaan uit licht en herinnering. Elk blad fluisterde iets anders: een lach, een woord, een melodie.
Rex liep naar de boom en hoorde een fluistering die klonk als zijn naam, uitgesproken door een stem uit zijn jeugd. Bella keek omhoog en zag een blad dat haar danstechniek weerspiegelde, alsof het haar sierlijkheid kende. Toby snuffelde aan de wortels en hoorde een zacht geblaf — het geluid van zijn moeder, lang geleden.
Toen verscheen de kat weer, alsof hij uit de wind was gevormd. Zijn ogen glinsterden, en zijn stem was nu zachter.
“Dit is de Tuin van Tijd,” zei hij. “Hier leeft alles wat ooit was, en alles wat nog kan zijn.”
Hij liep naar de boom en tikte met zijn poot tegen de stam. Een poort van licht opende zich tussen de wortels.
“Maar pas op,” vervolgde hij. “Wie hier te lang blijft, vergeet waarom hij kwam.”
Rex keek naar Bella. Bella naar Toby. Toby naar de poort.
“Zijn we klaar om verder te gaan?” vroeg Rex.
Bella knikte. “We moeten weten wat dit alles betekent.”
Toby zuchtte. “Zolang we samen zijn.”
En dus stapten ze door de poort, de Tuin van Tijd achterlatend, op weg naar het volgende geheim van de wereld achter de poort.
wordt vervolgd....
Reactie plaatsen
Reacties