Rex zette als eerste een poot op het lichtpad. Het voelde warm aan, alsof het hen herkende. Bella volgde sierlijk, haar witte vacht glinsterde in het zachte schijnsel. Toby huppelde erachteraan, zijn korte pootjes haastig maar vastberaden.
De kat bleef achter op de heuvel, zijn ogen als sterren. “Luister goed,” had hij gezegd. “Alleen wie het fluisteren begrijpt, vindt de weg terug.”
Terwijl ze verder liepen, begon het landschap om hen heen te veranderen. De lucht werd dieper blauw, bezaaid met zwevende lichten die leken te zingen. De bomen hadden bladeren van glas, en tussen de wortels groeiden bloemen die zachtjes pulseerden in ritme met hun hartslag.
Plotseling hoorden ze het: een fluistering, nauwelijks hoorbaar, als wind door veren. Rex spitste zijn oren. Bella sloot haar ogen en liet zich meevoeren door het ritme. Toby keek omhoog en zag dat de lichten boven hen begonnen te bewegen, alsof ze hen ergens naartoe wilden leiden.
Het pad splitste zich in drie richtingen.
- Eén leidde naar een bos waar de bomen zich leken te buigen en fluisteren.
- Eén naar een meer dat glinsterde als vloeibaar kristal.
- En één omhoog, naar een zwevende brug van lichtstenen.
Rex keek naar Bella. Bella keek naar Toby. Toby keek naar het pad omhoog.
“Misschien moeten we luisteren,” zei Bella zacht.
Toen hoorden ze het weer. Niet zomaar een fluistering, maar woorden. Oud, vreemd, maar vol betekenis.
“De waarheid ligt niet in de richting, maar in het samenzijn.”
Rex knikte. “We blijven bij elkaar.”
En dus stapten ze samen op de brug van lichtstenen, terwijl het pad achter hen langzaam vervaagde.
wordt vervolgd...
Reactie plaatsen
Reacties