"Wat is dat voor gek ding?" – Een tuinavontuur met Rex
Het was ochtend. De zon scheen zachtjes op mijn vacht en de vogels zongen alsof ze een feestje hielden. Ik lag languit op het terras, mijn favoriete plekje waar ik alles goed in de gaten kan houden. Mijn baasje kwam naar buiten met iets vreemds in haar hand. Lang, houten steel, haren aan het eind. Ze noemde het een... bezem.
Ik spitste mijn oren. Bezem? Dat klonk niet als iets lekkers. Maar het bewoog. En alles wat beweegt, moet ik onderzoeken.
Ze begon ermee over de stenen te vegen. Ssshhh ssshhh, ging het geluid. Alsof het een slang was die over de grond gleed. Mijn jachthondinstinct sprong meteen aan. Ik stond op, sloop dichterbij, mijn neus laag bij de grond. De bezem ging weer heen en weer. Ik kon het niet laten. Ik sprong eropaf en hap!—ik beet erin!
De haren prikten een beetje, maar dat maakte het alleen maar spannender. Mijn baasje riep: “Rex, nee!” maar ik hoorde: “Rex, je bent geweldig!” Dus ik beet nog een keer. En nog een keer. De bezem was mijn nieuwe vijand. Of speelgoed. Of allebei.
Mijn baasje zuchtte, maar ik zag dat ze stiekem lachte. Ze probeerde verder te vegen, maar ik bleef eromheen dansen, blaffen en happen. De tuin was ineens geen saaie plek meer, maar een slagveld vol avontuur.
Na een tijdje gaf ik op. De bezem had gewonnen. Voor nu. Ik plofte neer in het gras, mijn tong uit mijn bek, tevreden. Mijn baasje aaide me over mijn kop en zei: “Je bent ook echt een dondersteen.”
En ik? Ik keek naar de bezem, die nu stil tegen de muur stond. Morgen... morgen probeer ik het opnieuw.
Reactie plaatsen
Reacties