Het Bal-Avontuur
Vandaag was een perfecte dag! De zon scheen, de vogels zongen en de lucht rook naar avontuur. Ik volgde Baasje op de voet, kwispelend met mijn staart. Ik wist wat er ging komen. Hij pakte mijn favoriete rode bal – ja!
Ik zat klaar, al mijn spieren gespannen, de ogen strak gericht op de bal. Dit was het moment. Baasje tilde zijn arm op, de bal glinsterde in de zon… en ik wist precies waar hij hem heen zou gooien. Mijn brein berekende de perfecte vangst, de landing, de triomfantelijke terugkeer.
Zijn arm zwaaide naar achteren, toen naar voren. Ik zag de beweging, ik voelde de lancering… ik sprintte weg! Sneller dan de wind rende ik over het gras, mijn ogen speurend naar de rode stip die door de lucht zou zoeven. Maar… er was geen rode stip.
Ik rende een paar meter door, draaide toen abrupt om. Waar was de bal? Ik keek verward naar het gras. Niets. Ik keek naar Baasje. En daar stond hij, met een ondeugende glimlach op zijn gezicht, de rode bal nog steeds stevig in zijn hand!
Ik stopte met rennen, mijn oren plat van verbazing. Baasje had helemaal geen bal gegooid! Hij deed alleen alsof hij de bal gooide. Hij had me compleet gefopt! Mijn staart zakte een beetje. Ik voelde me een beetje dom, maar Baasjes lach was zo aanstekelijk dat ik het hem niet kwalijk kon nemen. Hij had me gewoon voor de gek gehouden!
Hij schudde zijn hoofd en lachte. “Gefopt, Rex!” zei hij, en knuffelde me. Ik gaf zijn hand een likje en mijn staart begon weer vrolijk te kwispelen. Het was misschien geen echte apporteersessie, maar het was wel een leuk spelletje. En even later gooide hij de bal wel echt, en rende ik er als een bliksemschicht achteraan, deze keer met succes. Foppen was leuk, maar een echte bal vangen was het allerleukste!
Reactie plaatsen
Reacties