De sneeuw lag dik en zacht op het grote bos.
De takken van de hoge bomen bogen onder het witte gewicht en alles was stil, op het knisperen van de pootjes na.
Rex, de zwart - witte border collie, liep voorop. Zijn ogen glansden alert terwijl hij het pad in de gaten hield. Achter hem huppelde Bram, zijn kleine zwart-witte puppybroertje, die bij elke stap bijna in zijn eigen pootafdrukken verdween.
"wat is het bos mooie vandaag," dacht Rex. "Zo stil... maar ook zo levend."
Bram sprong vrolijk in een sneeuwhoop. "Rex! Kijk! Het lijkt wel poedersuiker!' Rex glimlachte. "Blijf wel dicht bij me, kleintje. In de sneeuw hoor en zie je niet alles meteen."
Ze liepen dieper het grote bos in, waar de bomen dichter bij elkaar stonden. Opeens bleef Rex stokstijf staan. Zijn oren gingen omhoog. Hij rook iets... iets onbekends.
Uit de schaduw tussen de bomen verscheen een grote gestalte. Een wolf. Zijn vacht was grijs met witte sneeuwvlokken erin en zijn ogen keken rustig, maar scherp.
Bram kroop dicht tegen Rex aan. "R- Rex... wie is dat?" Rex bleef rustig staan, stevig en beschermend. "Dat is de wolf van het bos," zei hij zacht. "Wees niet bang. Hij hoort hier thuis."
De wolf deed geen stap dichterbij. Hij boog zijn kop een beetje en sprak met een diepe, rustige stem: "Welkom in mijn bos. Jullie lopen netjes over de paden. Dat zie ik graag."
Rex knikte beleefd. "We maken een sneeuwwandeling. Mijn broertje leert het bos kennen. "
De wolf keek naar Bram en zijn blik werd zachter. "Een dappere pup," zei hij. "Het bos is groot, maar wie met respect loop, is nooit alleen.
Even waaide de wind door de bomen en dwarrelde er sneeuw naar beneden. Toen zette de wolf een paar stappen achteruit.
"Geniet van de winter," zei hij. "En blijf warm."
Met een laatste blik verdween hij tussen de bomen, geruisloos als de sneeuw die valt.
Bram keek Rex met grote ogen aan. "Was... hij lief?"
Rex gaf Bram een zacht duwtje met zijn neus. "Ja. Niet alles wat groot is gevaarlijk. En niet alles wat spannend is, is slecht." Samen liepen ze verder door het grote bos, hun pootafdrukken naast elkaar door de sneeuw. Boven hen brak de zon voorzichtig door de bomen - en het bos voelde ineens minder stil, maar juist heel veilig.
Lieve lezers,
Wij zijn Rex en Bram. We nemen jullie heel graag mee in onze avonturen, door de sneeuw, langs lichtjes en warme kerstmomenten. Elke keer als jullie ons verhaal lezen, kwispelt onze staart een beetje harder.
Maar weet je wat we nóg leuker zouden vinden? Dat jullie ons laten weten wat jullie ervan vinden.
Vonden jullie ons verhaal, mooi of misschien een beetje ontroerend? Moesten jullie glimlachen, of kregen jullie juist er een warm gevoel van?
Laat het ons weten in een reactie. Dan weten wij dat jullie met ons meegewandeld hebben, pootje voor pootje, door onze verhaaltjes.
Een grote kwispel en een zachte neus,
Rex & Bram
Reactie plaatsen
Reacties