Het was stil in het grote bos. Sneeuwvlokken dwarrelden zacht naar beneden en het leek alsof de wereld een dikke, witte deken had gekregen. Rex, de zwart-witte border collie, liep trots voorop. Achter hem huppelde Bram, zijn kleine puppybroertje, vrolijk door de sneeuw.
"Wat is het mooi hier," blafte Bram blij, terwijl hij zijn neus in een sneeuwhoop stopte. Maar ineens stopte Rex. Zijn oren gingen omhoog. "Ik hoor iets... " fluisterde hij.
Tussen de hoge bomen klonk een heel zacht piepend geluid. Ze volgden het geluid tot ze bij een grote dennenboom kwamen. Daar, onder een tak vol sneeuw, zat een prachtige sneeuwuil. Zijn veren waren wit als de winterlucht, maar zijn ogen zagen er verdrietig uit.
"Hallo," zei Rex voorzichtig. "Gaat het wel met je?"
De sneeuwuil knipperde met zijn gouden ogen. "Ik ben Glim," zei hij zacht. "Ik ben uit de lucht gevallen... mijn vleugel wil niet meer. Ik kan niet vliegen."
Bram ging meteen naast hem zitten. "We laten je niet alleen hoor," zei hij dapper. "Wij helpen!"
Rex dacht goed na. "We moeten iemand zoeken, die verstand heeft van vleugels," besloot hij. Dus riep hij: "Vos! Hert! Konijn!"
Langzaam kwamen de bosdieren tevoorschijn. Ze keken bezorgd naar Glim. Het wijze oude hert knikte. 'Hij heeft rust nodig, warmte.. en vrienden.
Ze maakten samen een warme plek van takjes, mos en zachte bladeren. Bram kroop dicht tegen de sneeuwuil aan zodat hij niet zou bibberen. Rex hield dapper de wacht.
De dagen gingen voorbij. Elke dag kwamen Rex en Bram terug om Glim te verzorgen. Ze brachten water, kleine beetjes eten en natuurlijk... gezelschap. Bram vertelde grapjes en Rex vertelde verhalen over de avonturen in het bos.
Op een ochtend begon Glim voorzichtig zijn vleugel te bewegen.
"Het doet niet meer zo'n pijn," zei hij verbaasd.
Nog een paar dagen later spreidde hij zijn vleugels wijd uit. "Het lukt!" riep hij blij.
Met een krachtige slag steeg hij op, hoger en hoger, tot de sneeuwvlokken langs zijn veren dansten. Hij cirkelde boven Rex en Bram en riep: "Dank jullie wel! Ik vergeet jullie nooit!"
Rex glimlachte trots. Bram kwispelde zo hard dat hij bijna omviel. En terwijl de sneeuw zacht bleef vallen, wisten ze alle drie: Vriendschap kan zelfs vleugels laten genezen.
Lieve lezers,
Wij zijn Rex en Bram. We nemen jullie heel graag mee in onze avonturen, door de sneeuw, langs lichtjes en warme kerstmomenten. Elke keer als jullie ons verhaal lezen, kwispelt onze staart een beetje harder.
Maar weet je wat we nóg leuker zouden vinden? Dat jullie ons laten weten wat jullie ervan vinden.
Vonden jullie ons verhaal, mooi of misschien een beetje ontroerend? Moesten jullie glimlachen, of kregen jullie juist er een warm gevoel van?
Laat het ons weten in een reactie. Dan weten wij dat jullie met ons meegewandeld hebben, pootje voor pootje, door onze verhaaltjes.
Een grote kwispel en een zachte neus,
Rex & Bram
Reactie plaatsen
Reacties