Nou, luister eens even goed, want ik moet je iets vertellen over mijn oma. Ze is lief begrijp me niet verkeerd, ze aait me en geeft me botjes. Maar soms..... soms begrijpt ze me gewoon echt niet. Het begon allemaal op een zonnige middag, ik lag lekker te dutten in mijn favoriete zonnestraal, toen ik opeens iets hoorde. Een zacht kwakend geluid. Ik spitste mijn oren. Dat was nieuw! Ik sprong op en rende naar de glazendeur. En wat zag ik daar? Midden in onze tuin - ja, die van ONS - liepen... eendjes! Niet zomaar één, nee, het was een hele invasie! Mijn instinct nam het meteen over. Eendjes! Klein! Beweeglijk! Dit was een uitdaging! Ik voelde mijn staart al kwispelen en mijn pootjes jeukten om erachteraan te gaan. Dit was waar ik voor geboren was! Maar toen... kwam oma. Met een zak in haar hand. En wat deed ze? Ze strooide brokjes! Brokjes! Voor die eendjes! Ik stond perplex. Mijn eigen oma, die de indringers aan het voeren was! Terwijl ik, Rex, haar trouwe viervoeter, gewoon moest wachten op mijn eten! Ik keek haar aan met mijn liefste, zieligste hondenoogjes. "Oma" probeerde ik te zeggen met een zacht gejank, "laat me ze pakken! Ik jaag ze zo weg! " Maar oma schudde haar hoofd. "Nee, Rex, "zei ze met de strengste stem die ze soms heeft, "je mag niet achter de eendjes aan. "Ze pakte zelfs mijn riem vast, voor het geval ik op het idee zou komen. Nou ik ben dan wel een hond, maar ik ben niet dom. Ik wachtte geduldig. Terwijl oma zich omdraaide om de voer zak weg te zetten, zag ik mijn kans schoon. Hup! Ik glipte onder haar arm door, zo snel als mijn poten me konden dragen. Vrijheid! Eendjes! Ik moest ze achterna! Ik sprintte de tuin in, mijn hart bonsde van opwinding. Bijna... bijna had ik ze! Maar toen ik dichterbij kwam, zag ik iets. Het was niet zomaar een groepje eendjes. Het was een moeder met wel vijf kleine, pluizige jongen die dicht om haar heen scharrelden. Ze waren zo klein en kwetsbaar, piepend en waggelend achter hun moeder aan. Ik stopte abrupt. Plotseling voelde ik me een beetje... stom. En heel eerlijk? Een beetje jaloers. Zij hadden elkaar. Een hele familie. Terwijl ik daar stond, alleen, met alleen mijn jachtinstinct dat me in de steek liet. Die kleintjes waren zo schattig, ook al waren het indringers. En die moeder eend keek me aan met een blik die zei: "Probeer het maar niet, hond!" Oma kwam alweer aanlopen, met een bezorgde blik. Ik liet mijn staart zakken en keek haar schuldbewust aan. Ik had geluisterd, uiteindelijk dan. Vanaf die dag keek ik anders naar de eendjes. Ik vond ze nog steeds fascinerend, maar ik wist dat ze bij elkaar hoorden. En ik? Ik had mijn oma, en zij was eigenlijk ook wel een hele fijne familie, samen mijn baasje en bazinnetje....
Reactie plaatsen
Reacties