Nou.... daar stond ik dan weer, in die witte kamer waar het altijd naar rare luchtjes ruikt. De dierenarts noemde het netjes "de behandelkamer", maar ik noem het liever "de kamer waar je staart altijd iets stijf gaat staan.
We gingen eerst wegen - en jawel hoor! 500 gram lichter! Ik zag het bazinnetje zó trots naar het scherm kijken. Dat maakte het waard. Even voelde ik me een echte atleet. Maar eerlijk is eerlijk: Ik vond het toch een beetje veel vandaag. Te veel geluiden, te veel geuren, te veel prikkels. Ik wilde weg. Gewoon... naar buiten. Rits recht de vrijheid in. Toch bleef ik netjes zitten, daar op die koude vloer, en ik staarde naar de deur. Misschien dacht ik dat die vanzelf open zou gaan als ik maar lang genoeg keek.
De dierenarts zei dat het goed gaat, maar dat we iets sneller moeten. Dus ja hoor -15 gram van mijn voer af. Moet dat nou? Ik keek het bazinnetje aan met mijn grootste puppyoogjes, maar ze zei: Het is niet anders, Rex"
Dus ik zuchtte dramatisch, legde mijn kop op haar schoen, en besloot: Oké dan. Maar morgen wil ik wel een extra aai. Minstens drie zelfs. Want helden verdienen beloningen - vooral als ze hun avondeten moeten inleveren, als is het maar voor 15 gram.
Reactie plaatsen
Reacties