Waf! Vandaag was een topdag. Ik, Rex, de meest knappe Border Collie van allemaal, was weer eens op pad met mijn baasje en bazinnetje. Mijn staart kwispelde zo hard dat ik bijna opsteeg – wandelen is het allerleukste wat er is! De geuren van het bos kietelden mijn neus en elke boom riep om een grondige inspectie. Ik dribbelde vrolijk voor mijn mens uit, mijn neus aan de grond, speurend naar interessante sporen. Misschien een konijn? Of een eekhoorn die zijn nootjes verstopt had?
We liepen al een tijdje toen mijn mens ineens stopte en rustig "Kijk eens, Rex!" zei. Ik keek op en spitste mijn oren. Daar, op een hoog nest boven op een paal, zag ik ze: een ooievaarskoppel! Ze waren zo groot en elegant, met hun lange poten en rode snavels. Ik had ze nog nooit van zo dichtbij gezien. Ze stonden daar heel statig, af en toe met hun snavels klepperend. Het klonk een beetje als een houten ratel.
Ik bleef even stokstijf staan, gefascineerd door deze bijzondere vogels. Mijn mens legde een hand op mijn kop en fluisterde iets over baby-ooievaars en lente. Ik snapte niet alles, maar ik voelde wel de rust die van die grote vogels uitging. Ze zagen er zo vredig uit op hun nest. Ik wilde bijna blaffen van opwinding, maar ik hield me in. Dit was een moment om stil van te genieten.
Na een tijdje trok mijn mens weer verder, en ik volgde gehoorzaam, maar wel met een extra veertje in mijn stap. Die ooievaars hadden mijn wandeling nog specialer gemaakt. Ik weet zeker dat ik erover ga dromen vanavond. Misschien zie ik ze de volgende keer weer! Waf waf!
Reactie plaatsen
Reacties