Het is een heerlijke dag. De zon schijnt en de geur van natte aarde kietelt mijn neus. Mijn baasje is weer bezig in de tuin en ik ren er vrolijk achteraan. Wat een feest! Alleen... de laatste tijd zie ik steeds vaker van die glibberige dingen op de grond. Slakken noemen ze die. Ze laten een zilveren spoor achter en bewegen zo langzaam. Ik moet er voorzichtig omheen manoeuvreren. Ik zigzag van links naar rechts en weer terug, net een behendigheidsparcours. Ik wil er vooral niet op gaan staan. Ze zien er zo kwetsbaar uit.
Plotseling, in mijn enthousiasme, let ik even niet op. Ik zet mijn poot neer en hoor een zacht piepje. Een heel klein slakje zit precies onder mijn poten. Ik schrik en trek mijn poot meteen terug. Het slakje kijkt me aan met zijn oogjes op steeltjes en zegt, met een heel zacht stemmetje: "Pas op, je trapt bijna op mijn huis!"
Ik staar naar het beestje. 'Mijn huis?' denk ik. De slak beweegt een beetje in zijn schild. Ik snap er niks van. Waarom zou je een huis meedragen? Het is toch veel fijner om te rennen, net als ik?
Ik snuffel voorzichtig aan de slak. Het beestje is niet bang en kruipt langzaam verder. 'Hoi,' zeg ik. 'Wil je een praatje maken?' Het slakje blijft staan en zwaait met zijn steeltjes. 'Hoi!' antwoordt het. Vanaf dat moment zijn we vriendjes. Ik blijf bij hem in de buurt, zorg ervoor dat niemand op hem trapt en samen kijken we naar de zonsondergang. Wat een bijzonder klein beestje is dit! En wat is het fijn om een nieuwe vriend te hebben, ook al heeft hij een huis op zijn rug.
Reactie plaatsen
Reacties