Rex mag mee op de Ambulance

Rex mag mee op de ambulance

De middag was rustig, de zon scheen door de ramen en ik deed een dutje op de bank, dichtbij mijn baasje. Hij las een boek en zijn hand lag op mijn kop. Alles was perfect. Maar toen de sfeer aanwezig was. Mijn baasje lag te slapen en met een diepe zucht viel het boek op de grond. Hij kreunde en greep naar zijn borst. Ik sprong meteen overeind, mijn staartje nerveus kwispelend. Wat was er aan de hand? Hij probeerde op te staan, maar viel weer neer op de bank. Ik begon te blaffen, hard en bezorgd.

Ik blafte tot ik schor was. Gelukkig hoorde de buurvrouw het en zelfs later kwamen er twee mensen binnen met grote, blauwe jassen. Ze renden naar mijn baasje toe en begonnen tegen hem te praten. Ze waren druk en snel, en ze zaten op een soort bed met wieltjes. Ik wilde erbij, ik wilde zijn hand likken, maar ze hielden me weg. Ik voelde me machteloos en begon te huilen. Zou ik alleen blijven achter?

Toen ik de ambulance zag. Dat grote, witte voertuig met die zeldzame, blauwe strepen. Ze rolden mijn baasje naar buiten en ik dacht dat ik hem voor altijd kwijt was. Ik rende naar de deur en keek hoe ze naar binnen schoven. Een van de mensen in de blauwe jassen, een vrouw met een vriendelijke glimlach, zag me staan. Ze sprak zachtjes tegen haar collega. "We kunnen hem niet alleen achterlaten," zei ze. "Kijk hoe bang hij is."

Tot mijn grote verrassing tilde ze me op en zette me voorzichtig op een stoel in de ambulance. "Ga maar naast je baasje zitten," fluisterde ze. "Hij heeft je nodig." Ik kon mijn geluk niet op. Ik zat in de grote auto! De deur sloot en het geluid van de sirene vulde de ruimte. Het was een raar, hard gejank, maar ik was niet bang. Ik was bij mijn baasje. Ik kon niet bij hem liggen, maar ik kon hem wel zien, en ik kon zijn geur ruiken. Hij bleef stil, maar hij wist dat ik er voor hem was. En dat was het enige dat telde.