Joepie! Vrouwtje rammelt met de sleutels en pakt de grote tassen. Dat kan maar één ding betekenen: we gaan op avontuur! Meest voorkomend is dat ik dan moet thuisblijven als ze die tassen pakt, maar vandaag is alles anders. "Rex, mee?" vraagt ze met die lieve stem van haar. Mijn oren schieten overeind en mijn staart begint zo hard te kwispelen dat mijn hele lijf meedoet. Ik mag mee! Ik mag mee boodschappen doen!
Vrouwtje doet de deur open en we gaan lopen. Dat vind ik het allerfijnste, want dan kan ik overal lekker snuffelen. Maar vandaag heb ik een speciale taak. Vrouwtje geeft mij een eigen, klein boodschappentasje. "Zo Rex, deze mag jij dragen," zegt ze. Ik pak het handvat voorzichtig in mijn bek. Het is niet zwaar, maar het voelt heel belangrijk.
Terwijl we over de stoep wandelen, voel ik me zo draven. Ik loop netjes naast haar, met mijn tas in mijn bek. Veel mensen die ons zien, lachen. Niet om mij uit te lachen, maar een lieve lach. "Ach, kijk nou toch!" hoorde een mevrouw zeggen. "Wat lief dat Rex ook een eigen tasje draagt!" Ik kwispel nog harder. Ze vinden mij een lieve hond!
Bij de supermarkt moet ik natuurlijk even buiten wachten. Maar als vrouwtje weer naar buiten komt met een hele grote tas, ik krijg iets lichts in mijn eigen tasje. Nu help ik pas echt! Op de terugweg loop ik nog trotser dan eerst. Ik ben Rex, de beste hulp van mijn vrouwtje. En iedereen mag het weten.
Woef!!
Reactie plaatsen
Reacties