Rex op de kermis

Waf! Goedendag allemaal, mijn naam is Rex, en ik ben de beste zwart-witte border collie die je ooit zal ontmoeten. Vandaag neem ik je mee op een van mijn spannendste avonturen: mijn bezoek aan de kermis!

Het begon allemaal toen het baasje en het vrouwtje zeiden: "Rex, we gaan naar de  kermis!" Ik wist niet wat het was, maar de opwinding in hun stemmen was aanstekelijk. Mijn staart begon als een gek te kwispelen Ik sprong in de auto, mijn neus al snuivend naar alle nieuwe geuren die me te wachten stonden.

Toen we aankwamen, was het een explosie van geluid en kleur. Overal knipperen de lichtjes, vrolijke muziek en de geur van suikerspinnen en poffertjes. Mijn oren gingen heen en weer als radartjes die probeerden alles op te vangen.

Mijn baasje hield me stevig aan de lijn, want er waren zoveel mensen! Ik zag kinderen met enorme teddyberen en ballonnen die hoog in de lucht zweefden. Ik wilde wel even hallo zeggen tegen de teddyberen, maar het baasje zei dat ze niet echt waren. Jammer

Toen kwamen we bij een plek waar allemaal eendjes ronddobberden in een bad. Mensen moesten ze vangen met een haakje. Dat zag er leuk uit! Ik wilde wel even laten zien hoe je de eendjes vangt, maar toen keek het baasje streng. "Niet doen, Rex," zei hij. Ik zuchtte. Soms begrijpen ze gewoon niet hoe leuk dingen kunnen zijn!

Even later stonden we bij een kraam met de heerlijkste geur die ik ooit had geroken: poffertjes! Mijn neus trilde. Het water liep me in de mond. "Zou ik er eentje krijgen?" dacht ik hoopvol. Het vrouwtje zag mijn bedelblik en lachte. "Vooruit, een klein stukje," zei ze, en ze gaf me een mini-poffertje zonder poedersuiker. Hmmm, dat was lekker! Ik wilde er nog een, maar helaas.

Het meest interessante vond ik de attracties. Grote, draaiende dingen die de mensen de lucht in slingerden. Ik begreep er niets van waarom ze het deden, maar ze leken er plezier in te hebben. Ik moest wel een beetje blaffen toen er een attractie met veel lawaai over ons heen draaide. Het klonk een beetje als een kudde schapen die in paniek raakten.

Na een tijdje wandelen en snuffelen was ik best moe. Al die indrukken! Ik legde mijn kop op de voeten van het baasje en keek hoe de lichtjes bleven knipperen. Toen begon de zon onder te gaan, werden kermislichten nog mooier. Het was echt een magische plek.