De dagen na mijn ontdekking van Lilly voelden anders. Elke wandeling met mijn baasje, was geen ontspannen snuffelpartij meer. Het was een missie. Mijn neus, die normaal gesproken de interessante geurtjes van de kat van de buren of een weggegooid broodje volgde, was nu volledig gefocust. Ik zocht naar die ene, specifieke geur die ik me inbeeldde bij een vacht zo zwart als de nacht en zo wit als sneeuw. Baasje merkte het ook. "Rustig aan, maatje," zei hij vaak, als ik weer eens als een dolle aan de riem trok omdat ik in de verte een zwart-witte vlek zag bewegen.
Maar het was nooit Lilly.
Ik begreep dat wachten op baasje niet genoeg was. Ik moest zelf op pad. Mijn kans kwam op een dinsdagochtend. De man van de pakketjes kwam, en de voordeur bleef heel even op een klein kiertje staan. Normaal zou ik braaf wachten, maar nu niet. Mijn hart bonsde als een achternagezeten konijn in mijn borst. Dit was het. Met een diepe ademteug glipte ik door de opening.
De wereld was onmiddellijk een storm van geuren en geluiden. Veel drukker dan ons rustige park. Grote, ronkende monsters (baasje noemt ze auto's) raasden voorbij. Overal waren poten en benen van mensen. Ik dook een rustiger straatje in en begon mijn zoektocht. Ik snuffelde bij elke tuin, piepte bij elke hond die ik achter een hek zag. Ik kreeg een paar boze blaffen en wat nieuwsgierige kwispels, maar nergens een spoor van haar.
Na wat uren leek, begon mijn maag te knorren en mijn poten werden moe. De zon begon lager te staan en de straten leken allemaal op elkaar. Een gevoel van eenzaamheid bekroop me. Ik miste baasje. Ik miste mijn zachte kleed en mijn eigen waterbak. Was dit wel een goed idee?
Net toen ik met hangende oren in een portiek wilde gaan zitten, zag ik het. Aan de overkant van de straat, in de deuropening van een winkel, stond een bord. En op dat bord stond een foto. Een foto van een hond die een rode bal ving. Een zwart-witte border collie.
Lilly!
Zonder na te denken stak ik de straat over. Ik drukte mijn neus tegen het koude glas van de winkelruit. Het was een dierenwinkel. Binnen zag ik riemen, manden en heel veel zakken met eten. Maar geen Lilly. De foto op het bord was reclame voor hondenvoer. Een steek van teleurstelling ging door me heen.
Maar toen rook ik iets. Een heel vaag, maar bekend geurtje. Het kwam van een man die net met een zak brokken de winkel uit liep. Ik kende die geur... het rook naar het gras en de aarde van een specifieke plek! Een plek met heel veel andere honden. Een trainingsveld! De plek waar honden komen die net zo slim en snel zijn als Lilly!
Mijn vermoeidheid was op slag verdwenen. Ik zette de achtervolging in, op een beleefde afstand. De man liep een paar straten door en sloeg toen de hoek om, richting het grote stadspark waar ik nog nooit was geweest. En daar, achterin het park, zag ik het. Een groot, omheind veld vol met palen om doorheen te slalommen, tunnels om doorheen te rennen en hordes om overheen te springen.
En er waren wel vijf andere border collies.
Mijn staart begon zo hard te kwispelen dat mijn hele lijf mee wiebelde. Ze was hier niet, dat zag ik meteen, maar ik was dichterbij dan ooit. Dit was haar wereld. Hier moest ik zoeken.
Terwijl ik me in de bosjes verstopte om een plan te maken, hoorde ik een geluid dat door merg en been ging. Een hoge, lichtelijk paniekerige roep.
"REX! REX, WAAR BEN JE?!"
Het was baasje. Mijn hart maakte een sprongetje van vreugde, maar ook van teleurstelling. Mijn avontuur was voorbij. Ik rende de bosjes uit en sprong tegen hem op. "O, Rex, daar ben je! Ik was zo ongerust!" zei hij, terwijl hij me overal knuffelde en de riem aan mijn halsband klikte.
Terwijl we naar huis liepen, voelde ik me verscheurd. Ik was ontsnapt, verdwaald en weer gevonden. Maar ik was ook iets belangrijks op het spoor gekomen. Ik keek nog één keer over mijn schouder naar het trainingsveld.
Ik had je vandaag niet gevonden, Lilly. Maar ik weet nu waar ik moet zijn. En ik kom terug.
wordt vervolgd...
Reactie plaatsen
Reacties