De winter en het bewaarde verhaal (Einde)

DE WINTER EN HET BEWAARDE VERHAAL

Verteld door Rex

De eerste sneeuw viel zachtjes, als een fluistering van de lucht. Het bos was stil, bedekt met een witte deken. Elke tak, elke steen, elke herinnering leek ingepakt in stilte. Lilly en ik liepen voorzichtig over het pad, onze pootafdrukken als vers geschreven woorden in het sneeuwboek van de aarde.

Sinds we het tweede dagboek hadden gevonden, waren we anders gaan kijken. Niet alleen naar het bos, maar naar alles. Naar de wind, naar de sterren, naar elkaar. We waren geen gewone honden meer. We waren hoeders van iets ouds. Iets kostbaars.

Op een heldere ochtend, toen de zon de sneeuw liet glinsteren als kristallen, kwamen we terug bij de stenen cirkel. De plek waar het allemaal begonnen was. De wind was stil. Geen fluistering, geen stem. Alleen rust.

We gingen zitten, Lilly en ik. De rugzak lag tussen ons in, met het dagboek erin. En toen gebeurde er iets onverwachts. Mijn baasje en Sara kwamen achter ons aan, maar dit keer niet alleen. Er waren andere mensen. En andere honden. Een jonge golden retriever, een oude teckel, een speelse labradoodle. Ze kwamen stilletjes, alsof ze wisten dat dit een bijzondere plek was.

Mijn baasje knielde bij de cirkel en keek naar ons. “Jullie hebben iets gevonden, hè?” zei hij zacht. Ik kwispelde langzaam. Lilly legde haar kop tegen mijn schouder.

We openden het dagboek. Mijn baasje las de eerste bladzijde hardop. De mensen luisterden. De honden gingen liggen. En toen begon het verhaal. Niet alleen dat van Bran, of Mira, of Juno. Maar ook dat van ons. Van Lilly en mij. Van vriendschap, ontdekking, en het luisteren naar wat niet gezegd wordt.

Iedereen bleef stil. En toen, alsof het bos zelf antwoord gaf, viel er een zachte wind door de cirkel. Niet koud. Niet scherp. Maar warm. Troostend. Alsof het zei: Goed gedaan.

We begroeven het dagboek onder de grote steen, samen met de map. Niet om het te verstoppen, maar om het te bewaren. Voor wie het ooit nodig zou hebben. Voor wie zou luisteren.

Die avond, terug bij huis, lag ik naast Lilly bij de open haard. Mijn baasje zat in zijn stoel, Sara las een boek. Buiten viel de sneeuw zachtjes. En ik wist: het verhaal was verteld. Niet afgesloten, maar doorgegeven.

Lilly gaf me een zachte lik over mijn oor. Ik sloot mijn ogen. En in mijn dromen hoorde ik de wind. Niet als een stem, maar als een herinnering. Een fluistering van het bos.

Einde!