Rex en de eerste gasten

🎃 Halloween Deel 6 🐾

De ochtend begint met een zachte nevel over de tuin. Rex zit bij het begin van het lantaarnpad, zijn ogen gericht op de poort. De uitnodigingen zijn verstuurd, het pad is verlicht, en het boek ligt open op een nieuwe bladzijde. Vandaag is de dag dat de eerste gasten zouden kunnen komen.

Bella komt aanlopen met een mandje vol versgebakken pompoenkoekjes. “Voor de gasten,” zegt ze trots. “Met een vleugje kaneel en een snufje magie.”
Toby volgt haar, zijn cape netjes gestreken. “Ik heb een lijst gemaakt van wie we verwachten. En wie we hopelijk niet verwachten,” voegt hij toe, terwijl hij naar de buurkat kijkt die op de schutting ligt te loeren.

Rex snuffelt aan de lucht. Er hangt iets in de wind. Niet gevaarlijk, maar… nieuwsgierig. Dan hoort hij het: zachte voetstappen op het grindpad. De poort kraakt open.

Een jonge hond met een pluizige vacht en een nieuwsgierige blik stapt voorzichtig binnen. Achter hem volgt een oudere labrador met een warme glimlach. En dan nog een: een kleine mopshond met een glitterstrik om haar nek.

“Welkom,” blaft Rex vriendelijk. “Jullie hebben de uitnodiging gevonden?”
De jonge hond knikt. “Het blad lag voor mijn hok. Het rook naar avontuur.”
De labrador glimlacht. “En naar koekjes.”

Bella biedt haar mandje aan, en Toby leidt de gasten langs het lantaarnpad. De tuin lijkt te leven — de lichtjes knipperen zachtjes, de bladeren ritselen alsof ze fluisteren, en het boek slaat langzaam een bladzijde om.

Rex leest:
“Wanneer de eerste komen, begint het verhaal. Luister, deel, en wees niet bang om te dromen.”

De honden verzamelen zich rond het kampvuur, dat nog niet brandt, maar klaarstaat. Bella begint te vertellen over de pompoencirkel, Toby laat de kaart zien, en Rex deelt het verhaal van de oude schuur en het mysterieuze boek.

De gasten luisteren ademloos. Sommigen stellen vragen, anderen knikken alsof ze iets herkennen. Eén pup vraagt: “Is er echt magie?”
Rex kijkt naar de sterren die langzaam verschijnen boven de tuin. “Als je durft te geloven… dan wel.”

Die avond blijven de gasten nog even hangen. Ze helpen met het ophangen van nieuwe versiering, delen hun eigen Halloweenverhalen, en voegen zelfs een paar nieuwe symbolen toe aan de kaart.

Als de maan hoog staat, liggen Rex, Toby en Bella samen onder de appelboom. “Het begint echt,” fluistert Bella.
“En we zijn niet meer alleen,” zegt Toby.
Rex kijkt naar het boek, dat nu glinstert in het maanlicht. “Halloween leeft. En wij zijn de hoeders van het verhaal.”