Rex en het verhaal dat zichzelf schrijft

🎃 Halloween Deel 7

De tuin is stil, maar gevuld met verwachting. De lantaarns branden zachtjes, de pompoenen glimlachen in het maanlicht, en het boek ligt open op een nieuwe bladzijde. Rex zit ernaast, zijn kop lichtjes schuin. Deze bladzijde is anders. De letters verschijnen langzaam, alsof iemand ze op dat moment schrijft.

Bella komt dichterbij. “Wat gebeurt er?”
Toby tuurt naar de pagina. “Het boek… schrijft zelf?”

Langzaam verschijnen de woorden:

“Wanneer het licht wordt gedeeld, zal het verhaal groeien. Wie luistert, zal het horen. Wie gelooft, zal het zien.”

Rex voelt een rilling over zijn rug. Niet van angst, maar van iets groters. Iets dat leeft in de lucht, in de aarde, in de vriendschap tussen hen. “Het boek leeft,” zegt hij zachtjes. “En het reageert op ons.”

Die dag besluiten ze het verhaal te delen. Niet alleen met hun gasten, maar met iedereen die langskomt. Ze maken een hoekje in de tuin waar het boek ligt, open op een standaard, met een pen ernaast. “Schrijf jouw Halloweenverhaal,” staat er op een bordje.

De eerste die durft is een jonge pup met een krullende vacht. Hij schrijft over een droom waarin hij door een bos vol lichtgevende bladeren liep. Daarna komt een oude hond die vertelt over een pompoen die ooit zijn beste vriend was. Elk verhaal is anders, maar ze passen allemaal in het grotere geheel.

’s Avonds, als de tuin weer stil is, slaat het boek vanzelf een bladzijde om. Daar staan nu alle verhalen, samengevlochten tot één lange tekst. Rex leest:

“Halloween is geen dag. Het is een gevoel. Een herinnering. Een avontuur dat leeft in wie durft te delen.”

Bella glimlacht. “We maken niet alleen een feest. We maken geschiedenis.”
Toby knikt. “En iedereen mag meedoen.”

Rex kijkt naar de sterren. “Het verhaal schrijft zichzelf. Maar wij zijn de pennen.”