Rex en de spiegel van herinneringen

🎃 Halloween Deel 8🐾

De dagen worden korter en de avonden kouder. In de tuin van Rex hangt een zachte spanning in de lucht, alsof Halloween steeds dichterbij kruipt. De lantaarns branden nu elke avond, en het boek blijft nieuwe bladzijden openen — alsof het weet dat het verhaal nog lang niet voorbij is.

Op een mistige ochtend vindt Bella iets bijzonders achter het tuinhuisje: een oude, verweerde spiegel, half bedekt met bladeren en spinnenwebben. “Hij lag gewoon daar,” zegt ze verbaasd. “Alsof hij op ons wachtte.”

Rex snuffelt eraan. De spiegel is niet zomaar een spiegel. In het glas weerspiegelt niet alleen de tuin, maar ook iets anders… een flits van een pompoenfeest uit lang vervlogen tijden, een groep honden in kostuums, een kampvuur onder een volle maan.

Toby stapt dichterbij. “Ik zie… mezelf. Maar als pup. In een cape van sterrenstof.”
Bella tuurt in het glas. “Ik zie een tuin vol lichtjes. En ik dans. Met anderen die ik niet ken, maar toch herken.”

Rex kijkt en ziet iets wat hem stil maakt: een jonge hond die op hem lijkt, maar met een andere halsband. Hij blaft zachtjes. “Dit is een spiegel van herinneringen. Van Halloween zoals het ooit was. En misschien… zoals het weer kan zijn.”

Het boek slaat een bladzijde om. De tekst is kort:

“Wie durft te kijken, zal begrijpen. Wie deelt, zal verbinden.”

Die avond zetten ze de spiegel op een houten standaard, midden in de tuin. De gasten verzamelen zich eromheen, één voor één. Sommigen lachen, anderen worden stil. Iedereen ziet iets anders — een herinnering, een droom, een moment van magie.

Een oude herdershond zegt: “Ik zie mijn eerste Halloween. Ik was bang. Maar toen kwam er een hond zoals Rex, en hij zei: ‘Kom maar mee.’”
Een jonge pup fluistert: “Ik zie iets wat nog moet gebeuren. Een feest. Met licht. En muziek.”

Rex begrijpt het nu. De spiegel laat zien wat Halloween betekent voor ieder van hen. Niet alleen pompoenen en kostuums, maar verbondenheid, herinnering, en het durven dromen.

Bella glimlacht. “We moeten het feest niet alleen maken. We moeten het herinneren.”
Toby knikt. “En doorgeven.”

Rex kijkt naar het boek, dat nu glinstert in het maanlicht. “We zijn niet alleen de hoeders van het verhaal. We zijn ook de hoeders van het verleden.”