🎃 Halloween Deel 9🐾
De ochtend na de spiegelavond is stil, alsof de tuin zelf nog nageniet van de magie. De spiegel staat nog steeds op zijn houten standaard, bedekt met een dun laagje dauw. Rex, Bella en Toby zitten er weer bij, dit keer niet om te kijken — maar om te luisteren.
Het boek ligt open op een nieuwe bladzijde. De tekst is sierlijk geschreven, alsof het met een veer is getekend:
“Wanneer herinneringen worden gedeeld, ontstaat een nieuw verhaal.”
Bella fronst. “Een nieuw verhaal? Maar we zijn nog midden in het oude…”
Toby springt op. “Misschien bedoelt het dat we iets moeten doen. Iets wat nog niet gebeurd is.”
Rex knikt langzaam. “We hebben gezien wat Halloween was. Nu moeten we laten zien wat het kan zijn.”
Die avond besluiten ze iets bijzonders te doen. Niet alleen een feest — maar een tocht van licht. Ze hangen lantaarns langs het pad door de tuin, elk met een naam van een dier dat ooit deel uitmaakte van hun Halloween-verhalen. Sommige namen zijn oud, bijna vergeten. Andere zijn van pups die pas net zijn aangekomen.
Iedere hond krijgt een kleine kaars in een pompoenlantaarn. Toby draagt de zijne trots in zijn stardust-cape. Bella’s vleugels glinsteren in het maanlicht. Rex leidt de stoet, zijn ogen zacht en vastberaden.
Langs het pad staan spiegels — kleine, ronde, glanzende spiegels die herinneringen weerspiegelen. Niet alleen van Halloween, maar van vriendschap, moed, en momenten van troost. Elke hond die voorbijloopt, ziet iets bijzonders: een verloren vriend, een eerste dans, een avond onder sterren.
Dan komen ze bij het grote veld, waar het kampvuur al brandt. De vlammen zijn warm, maar niet fel — ze lijken te fluisteren. Het boek ligt daar ook, open op een nieuwe bladzijde:
“Verhalen leven voort in licht. Deel ze, en ze zullen nooit verdwijnen.”
Een oude windhond stapt naar voren. “Ik herinner me mijn eerste Halloween. Ik was alleen. Tot ik Bella zag. Ze gaf me een pompoen met mijn naam erop.”
Een jonge pup zegt zacht: “Ik heb nog geen herinneringen. Maar ik voel ze. Alsof ze al in mij zitten.”
Rex kijkt naar de spiegel. Dit keer ziet hij niet zichzelf, maar alle honden samen — in een kring van licht, verbonden door verhalen. Hij blaft zachtjes, een geluid vol betekenis.
Bella glimlacht. “We hebben het feest niet alleen gemaakt. We hebben het gevoeld.”
Toby springt op een boomstronk. “En doorgegeven!”
De vlammen dansen hoger. De spiegels glinsteren. En ergens, in de verte, opent het boek nog een bladzijde — maar die is nog leeg.
Want het volgende hoofdstuk… schrijven ze samen.
Reactie plaatsen
Reacties