🎃 Halloween Deel 11🐾
De dagen na het kampvuur zijn gevuld met rust en verwondering. De dieren lijken veranderd — niet uiterlijk, maar vanbinnen. Ze lopen zachter, kijken langer naar de sterren, en spreken met meer aandacht. De spiegel staat nog steeds in de tuin, maar het boek is gesloten. Voor het eerst in dagen.
Toby probeert het open te maken. “Misschien is het verhaal klaar?”
Bella schudt haar hoofd. “Of het wacht op iets nieuws.”
Rex snuffelt aan de spiegel. Het glas is helder, maar diep. Alsof het niet alleen reflecteert, maar ook uitnodigt. Dan, op een mistige ochtend, verschijnt er iets nieuws in de tuin: een oude houten poort, begroeid met klimop en versierd met kleine lantaarns. Niemand weet waar hij vandaan komt.
Het boek opent zich vanzelf. De bladzijde is oud, maar de tekst is vers:
“Wie zijn verhaal kent, mag verder. Wie durft te dromen, mag doorgaan.”
Bella tuurt naar de poort. “Is dit… een doorgang?”
Rex knikt. “Niet naar een plek. Naar een mogelijkheid.”
Die avond verzamelen de dieren zich opnieuw. Dit keer niet rond het vuur, maar voor de poort. De spiegel staat ernaast, glinsterend. Het boek ligt open, en de wind blaast zacht door de bladzijden.
Eén voor één stappen de dieren naar voren. Ze vertellen hun verhaal — kort, eerlijk, en met hun hart. Niet om herinnerd te worden, maar om te begrijpen wie ze zijn geworden.
Een oude labrador zegt: “Ik was ooit bang voor het donker. Nu weet ik dat het vol verhalen zit.”
Een jonge husky fluistert: “Ik dacht dat ik te klein was om iets te betekenen. Maar mijn verhaal telt.”
Toby stapt naar voren. “Ik ben Toby. En ik ben een hoeder van licht.”
Bella volgt. “Ik ben Bella. En ik ben een hoeder van herinnering.”
Rex kijkt naar de poort. “Ik ben Rex. En ik ben een hoeder van verbinding.”
Dan gebeurt het. De poort opent zich langzaam, zonder geluid. Achter de poort is geen tuin, geen pad — maar een zachte gloed, als een wereld van verhalen die nog geschreven moeten worden.
Het boek slaat een laatste bladzijde om:
“Halloween is het begin. Het verhaal leeft in wie het durft te dragen.”
De dieren stappen door de poort. Niet om iets achter te laten, maar om iets mee te nemen: hun verhaal, hun licht, hun verbondenheid.
En ergens, in een tuin waar het boek ooit lag, blijft de spiegel achter. Stil. Wachtend. Tot de volgende Halloween.
Reactie plaatsen
Reacties