Hoi, ik ben Rex. Je weet wel, die stoere, nieuwsgierige, soms een béétje onhandige hond met een neus voor avontuur. Meestal ben ik nergens bang voor. Echt niet. Nou ja… behalve misschien voor stofzuigers. En onweer. En… oké, misschien ook een beetje voor die enge pop in de etalage van de speelgoedwinkel. Maar verder? Niks aan de p... poot!
Maar nu… nu komt Halloween eraan. En ik weet niet wat het is, maar dit jaar voelt het anders. Spannender. Donkerder. Alsof er iets in de lucht hangt. En ik voel het. In mijn snorharen. In mijn staart. In mijn botten.
Het begon allemaal vorige week.
Ik liep met mijn baasje door de straat toen ik ineens een pompoen zag. Niet zomaar een pompoen. Nee, deze had een gezicht. Een grijns. Zo eentje die je aankijkt alsof hij weet dat jij weet dat hij weet… dat jij bang bent. Ik gromde zachtjes. Mijn baasje lachte. “Ach Rex, het is maar een Halloweenversiering.” Maar ik wist beter. Die pompoen knipoogde naar me. Echt waar!
Sindsdien zie ik ze overal. Pompoenen. Skeletten. Spinnenwebben. En gisteren… gisteren hoorde ik iets. Een zacht gefluister. In de tuin. “Rexxxxx…” fluisterde het. Ik sprong op, blafte drie keer, en verstopte me toen achter de bank. Voor de zekerheid.
En weet je wat het gekke is? Overdag vind ik het allemaal nog wel leuk. Dan ruikt het naar herfst, naar bladeren en warme appeltaart. Maar zodra het donker wordt… dan verandert alles. Dan lijken de schaduwen langer. De wind fluistert geheimen. En ik, Rex, de dappere, begin me toch een beetje zorgen te maken.
Gisteren had ik een gesprek met mijn knuffelkonijn, Boris. “Boris,” zei ik, “wat als Halloween dit jaar écht eng wordt? Wat als er spoken komen? Of vampiers? Of… katten met lichtgevende ogen?” Boris zei niks. Hij is een knuffel. Maar ik zag het aan zijn oren: hij dacht er hetzelfde over.
Toch wil ik niet dat iemand het merkt. Ik ben tenslotte Rex. De waakhond. De held van de straat. Maar eerlijk? Nu Halloween dichterbij komt, vind ik het stiekem steeds enger. En ik weet dat ik niet de enige ben. Misschien zijn er wel meer kinderen (en honden) die zich een beetje zenuwachtig voelen. En weet je wat? Dat is oké.
Want dapper zijn betekent niet dat je nergens bang voor bent. Het betekent dat je iets tóch doet, ook al ben je bang. Dus dit jaar ga ik me verkleden als een superheld. Met een cape. En een masker. En als ik dan een enge pompoen tegenkom? Dan knipoog ik gewoon terug.
Misschien.
Of ik ren weg. Maar dan wel héél stoer.
Reactie plaatsen
Reacties