Rex en de Grote Modderles

Rex en de Grote Modderles

Rex, de volwassen zwart-witte Border Collie, stond als een standbeeld in het midden van de tuin. Zijn oren stonden gespitst, zijn blik was intens. Hij observeerde. Dat is wat grote broers doen. Hij observeerde de vlinder die op de lavendel zat, de buurkat die veilig op de schutting balanceerde, en het blaadje dat langzaam naar beneden dwarrelde. Rex was de Koning van de Tuin, en hij nam zijn taak serieus.

Toen, vanuit het niets, werd zijn serieuze taak verstoord door een stuiterende, identieke kopie van hemzelf, maar dan in zakformaat.

Boing! Boing! Plop!

Het was Bram, de pup. Bram had nog niet geleerd hoe je waardig observeert. Bram kende maar één stand: 'AAN'.

"Kijk, Bram," probeerde Rex te communiceren met een diepe, wijze blik. Hij duwde een tennisbal zachtjes met zijn neus naar de pup. "Dit is de Bal. De Bal is belangrijk. We moeten de Bal... hoeden."

Rex ging in de klassieke Border Collie-sluiphouding: laag bij de grond, ogen gefixeerd op de bal, klaar om elke onverwachte beweging te counteren.

Bram probeerde het na te doen. Hij ging ook laag bij de grond. Zo laag, dat zijn buik het natte gras raakte. Hij keek naar de bal... hij keek naar Rex... hij keek naar een pluimpje dat voorbij dreef...

WAF!

Bram sprong op en begon als een dolle achter het pluimpje aan te jagen, pardoes door het vers geplante bloembed.

Rex zuchtte (een echte honden-zucht, diep vanuit de borst). Les één: Mislukt.

"Oké," dacht Rex. "Dan les twee: De Kunst van het Stok Vinden." Rex draafde trots naar de grote eik en kwam terug met een perfecte stok. Hij legde hem voor Bram neer. "Jouw beurt."

Bram keek naar de stok. Hij snuffelde eraan. Hij zette zijn tanden erin... en ontdekte toen dat de aarde onder de stok veel interessanter was. Hij begon te graven. Zwarte aarde vloog in het rond en landde op zijn vlekkeloze witte snuit.

Les twee: Ook mislukt. Rex begon zich af te vragen of deze pup überhaupt wel van dezelfde (nobele) bloedlijn was.

Rex besloot het op te geven. Hij wandelde naar de rand van het gazon, waar de regen van gisteravond een verraderlijk grote, glinsterende modderpoel had achtergelaten. Hij wilde net een elegante boog om de plas heen maken, toen hij een geluid hoorde.

SPLASH!

Bram was niet om de plas heen gegaan. Bram was door de plas gegaan. En niet zomaar erdoorheen. Hij was er middenin gesprongen.

Rex draaide zich om en zijn hart sloeg een slag over. Zijn kleine, zwart-witte broertje was... bruin. Van zijn oren tot zijn staart zat hij onder de dikke, blije modder. Bram keek Rex aan, een klodder modder druipend van zijn neus, met de gelukkigste blik die Rex ooit had gezien.

Rex keek naar de modderpoel. Hij keek naar zijn eigen, brandschone witte poten. Hij was Rex, de Koning, de Serieuze Observeerder.

Bram schudde zich uit. Een golf van modder spatte op Rex' borstkas.

Rex verstijfde. Hij keek naar de vlek. Toen keek hij naar Bram, die nu vrolijk in de modder aan het rollen was. Er knapte iets in Rex. Het serieuze instinct verdween, en het puppy-instinct dat diep van binnen nog sliep, werd wakker.

Met een aanloop die een kampioen waardig was, sprong Rex met al zijn gewicht de modderpoel in. WHOOMPH!

De buren hoorden die middag geen gedisciplineerd geblaf, maar een vrolijk gespartel, gegrom en gespetter. Twee identieke, zwart-witte monsters rolden over elkaar heen, vochten speels om de modderigste stok en zagen eruit alsof ze nog nooit in hun leven zo gelukkig waren geweest.

Toen de achterdeur openging en hun baasje met een handdoek (en een lichte wanhoop in haar ogen) naar buiten kwam, stopten ze even. Ze gingen naast elkaar zitten, twee modderige standbeelden, kwispelend in hetzelfde ritme.

Rex gaf Bram een grote, modderige lik over zijn oor. Hoeden en stokken halen kon altijd later nog. Vandaag was les drie: De Grote Modderles. En die waren ze allebei met vlag en wimpel geslaagd.