De ochtend begon zoals altijd: een frisse neus in de tuin, een snelle sprint langs het hek, en Bram die achter me aan huppelt alsof hij een konijntje is. Maar vandaag voelde anders. Baasje had die toon in zijn stem – die toon die betekent: “Er gaat iets leuks gebeuren.”
“Kom op jongens, we gaan naar Intratuin!” riep hij. Intratuin… dat woord kende ik niet, maar het klonk groot. Groot betekent veel geuren, veel mensen, misschien zelfs… koekjes. Mijn staart begon te kwispelen alsof hij zijn eigen feestje vierde.
De Reis
De auto stond klaar. Bram keek ernaar alsof het een berg was die hij moest beklimmen. Hij zette zijn pootjes op de rand, glipte half naar binnen en bleef hangen. Ik gaf hem een duwtje met mijn neus. “Kom op kleintje, het echte avontuur begint straks.” Hij plofte neer naast me, zijn ogen groot van spanning. De motor bromde, en ik voelde de trillingen door mijn poten. Buiten schoten bomen voorbij, alsof we door een tunnel van groen vlogen.
De Eerste Indruk
Dan… de deuren. Ze gingen vanzelf open! Bram sprong achteruit. “Rex! Ze bewegen!” piepte hij. Ik hield mijn kop hoog. “Dat is magie, pup. Wen er maar aan.”
En toen kwam het: een explosie van geuren. Planten, bloemen, aarde, hout, en ergens… ja, ik rook koekjes. Mijn neus ging alle kanten op. Bram snuffelde zo hard dat hij bijna omviel. “Wat ís dit allemaal?” vroeg hij.
“Dit,” zei ik plechtig, “is het paradijs.”
De Kerstshow
We liepen verder en kwamen in een wereld vol lichtjes. Kerstballen glinsterden alsof sterren naar beneden waren gevallen. Er stonden nep-herten, sneeuwpoppen, en een slee vol cadeautjes. Bram rende naar een glitterbal en probeerde hem te pakken. “Speeltje!” riep hij.
Baasje lachte: “Nee hoor, dat is geen speeltje!”
Ik gaf Bram een tikje met mijn poot. “Geduld, pup. Het beste komt nog.”
De Grote Verleiding
Bij de dierenafdeling gebeurde het: een vriendelijke medewerker kwam met een zak hondensnoepjes. Bram sprong zo hoog dat ik even dacht dat hij kon vliegen. Ik nam mijn beloning waardig aan – zoals een echte heer. Bram kauwde alsof hij nooit meer zou stoppen. Zijn ogen straalden. “Rex… dit is het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt.”
Ik glimlachte (op mijn manier): “Wacht maar tot je de tuin ziet in de lente.”
De Terugweg
Toen we terug naar de auto liepen, voelde ik me trots. Niet alleen omdat ik Intratuin had ontdekt, maar omdat Bram zijn eerste grote avontuur had beleefd. Hij viel naast me in slaap, zijn kleine kop tegen mijn flank. Ik keek naar hem en dacht: “Dit was pas het begin.”
Reactie plaatsen
Reacties