Die ochtend werd ik - Rex - wakker van een vreemd geluid in de hal. Het klonk alsof er iets schoof. Alsof iemand met een zak over de grond sleepte.
Bram schoot meteen overeind uit zijn mandje.
"Rex! Het is Sinterklaas! Hij is in ons huis! Misschien laat hij cadeautjes vallen!
Bram keek me met grote ogen aan.
"Maar misschien kan hij dat wél! Hij is tenslotte Sinterklaas!"
Toen klonk het geluid nog een keer:
schrrr... schrrrrr...
Bram draaide rond als een tol. "Rex! Rex! Rex!
"We moeten op onderzoek uit!"
Op onderzoek
Wij sloopten - ik netjes, Bram iets minder netjes - naar de hal.
Bij elke stap piepte Bram zachtjes van spanning.
Bij elke stap dacht ik: Als het maar geen stofzuiger is. Ik háát de stofzuiger.
Maar toen we de hoek omkwamen, zagen we....
Een GROTE ZAK.
Een echte, jute zak met een rood touw eromheen. Hij stond in de hal alsof hij uit de lucht gevallen was.
Bram hapte naar adem.
"Rex... hij is HIER geweest!"
Ik snuffelde voorzichtig aan de zak.
Hij rook naar kruidnoten...
en touw...
eb een heel klein beetje naar oma's kast met oude lakens.
"Misschien," zei ik bedachtzaam,
"heeft baasje deze zak voor pakjesavond klaargezet."
Bram keek me aan alsof ik iets verschrikkelijks zei.
"Maar Rex! Dat betekent dat wij moeten helpen!
Sinterklaas vertrouwt op ONS!"
De zak gaat mee:
Voordat ik iets kon zeggen, greep Bram het touw van de zak en begon achteruit te lopen.
Zijn pootjes gleden weg.
Zijn achterste wiebelde.
Zijn kop stond in de knoop.
Maar de zak bewoog.
"Rex! Help mee! Sinterklaas rekent op ons!"
Zucht.
Natuurlijk hielp ik mee.
Met zijn tweeën trokken we de zak door de woonkamer.
Bram liep achteruit, ik liep vooruit, en het ging best goed...
totdat Bram tegen de plant aan botste.
WIEP! zei Bram.
PLAF! zei de plant
TOK! zei de pot.
We stonden allebei stil.
"Rex... denk je dat Sinterklaas boos wordt als we zijn zak omgooien?"
Ik zuchtte. "Denk je dat hij door de schoorsteen komt kijken?"
Bram keek naar de schoorsteen alsof hij verwachtte dat Sinterklaas elk moment omlaag kon kukelen.
Mysterie opgelost:
Net toen Bram begon te hyperventileren, kwam baasje binnen.
Ze keek naar ons. Naar de plant. Naar de zak.
"Oh jullie..." zei ze lachend. "Dit is gewoon de zak die ik klaar heb gezet voor pakjesavond.
Jullie hoeven die echt niet te verplaatsen."
Bram knipperde met zijn ogen.
"Rex... we hebben te hard gewerkt denk ik."
Ik gaf hem een duwtje met mijn neus.
"We hebben het warm gehouden.
Dat telt ook."
Baasje aaide ons allebei.
"We zullen vanavond samen alle cadeautjes inpakken.
En jullie krijgen er ook eentje. Misschien wel twee."
Bram begon te kwispelen alsof hij ging opstijgen.
"Twee! Rex, we krijgen er twee!"
En toen voelde ik het:
Pakjesavond kan nooit misgaan...
zolang Bram er maar is.
Reactie plaatsen
Reacties