Het was een koude avond in December en bijna Sinterklaasavond. Rex, de stoere zwart-witte border collie, lag op zijn favoriete kleed bij de kachel. Bram, zijn kleine broertje, sprong onrustig heen en weer. Zijn oren stonden rechtop, zijn staart kwispelde als een bezem.
“Rex,” piepte Bram, “waar is de schoen? Ik zag hem net nog bij de deur!”
Rex hief zijn kop langzaam op en keek Bram met zijn rustige, wijze ogen aan. “De schoen stond daar inderdaad,” bromde hij. “Met een wortel erin voor het paard van Sinterklaas. Maar nu… is hij weg.”
Bram rende naar de deur, snuffelde overal. “Ik ruik… pepernoten!” riep hij opgewonden. “En… chocolade! Rex, denk je dat Sinterklaas al geweest is?”
Rex stond op, zijn poten tikten zacht op de vloer. Samen volgden ze het spoor van kruimels door de gang. Bram snuffelde zo hard dat hij bijna omviel. “Hier! Hier!” blafte hij. Het spoor leidde naar de woonkamer, naar de grote stoel van hun baasje.
En daar… lag de schoen. Maar niet leeg. Hij zat vol met lekkers: een zakje pepernoten, een chocoladeletter, en zelfs een piepend speeltje in de vorm van een wortel.
Bram sprong in de lucht van blijdschap. “Hij is geweest! Hij is écht geweest!” Rex glimlachte (voor zover een hond kan glimlachen) en dacht: Sinterklaas vergeet zelfs de honden niet.
Die avond lagen ze samen op het kleed, Bram kauwend op zijn nieuwe speeltje, Rex tevreden met een koekje. Buiten waaide de wind door de bomen, maar binnen was het warm en gezellig. En Rex wist één ding zeker: Sinterklaas houdt van honden.
Een onverwachte ontmoeting
Bram lag nog te kauwen op zijn speeltje toen hij plotseling zijn oren spitste. “Rex… hoor jij dat?” fluisterde hij. Er klonk zacht gerinkel, alsof er belletjes door de gang zweefden. Rex stond op, zijn neus hoog in de lucht. “Dat is geen gewone bel,” mompelde hij. “Kom, Bram!”
Samen slopen ze naar de voordeur. De belletjes werden luider, en toen… klop klop klop! Een diepe stem riep: “Goedenavond!” Bram sprong achter Rex, zijn staart trilde van spanning. Rex duwde de deur een stukje open met zijn neus – en daar stond hij. Een grote man met een rode mantel, een mijter op zijn hoofd, en een lange witte baard. Naast hem een paard dat zacht hinnikte.
“Dag Rex, dag Bram,” zei Sinterklaas met een warme glimlach. “Ik hoorde dat jullie heel braaf zijn geweest.” Bram piepte van opwinding en rende naar de zak die naast Sinterklaas stond. “Mag ik… mag ik?” vroeg hij met grote ogen. Sinterklaas lachte. “Natuurlijk, kleine pup. Voor jou heb ik iets speciaals.”
Hij haalde een rood fluitje tevoorschijn en een bal die licht gaf in het donker. Bram sprong zo hoog dat hij bijna tegen de mijter tikte. Rex kreeg een stevige kauwstaaf en een aai over zijn kop. “Jullie zorgen goed voor elkaar,” zei Sinterklaas. “En voor jullie baasje.”
Toen stapte hij weer op zijn paard. De belletjes klonken opnieuw, en voordat Rex en Bram het goed en wel beseften, was Sinterklaas verdwenen in de nacht. Bram keek Rex aan, zijn ogen glinsterden. “Rex… hij kende onze namen!” Rex knikte langzaam. “Dat is Sinterklaas, Bram. Hij weet alles.”
Die nacht sliepen ze dicht tegen elkaar aan, hun nieuwe speeltjes naast zich. Buiten dwarrelde een eerste vlokje sneeuw. Het was een avond om nooit te vergeten.
Reactie plaatsen
Reacties