Rex en Bram en de winterwens

Het was een aantal dagen voor Kerst en de wereld was stilletjes wit geworden.

Zó wit, dat Bram - nog maar een kleine puppy - steeds verrast was door hoe

zacht sneeuw onder zijn pootjes voelde. Zijn grote broer Rex liep 

statig naast hem, met die rustige blik die alleen oudere, wijze 

border collies hebben.

Samen zaten ze in de tuin, vlak naast het kleine kerstboompje

dat hun baasje had versierd met gouden sterretjes. In de verte

klonk gezang: een groep kerstzangers stond onder de 

vallende sneeuwvlokken te zingen,

hun stemmen warm en vrolijk in de 

koude lucht.

Bram kantelde zijn koppie nieuwsgierig.

"Rex... waarom zingen mensen eigenlijk voor Kerst?"

Rex keek naar de lichtjes, naar het boompje,

en toen naar zijn kleine broertje.

"Voor kerst zingen mensen omdat het een tijd is

van warmte, hoop en samen zijn. Zelfs als het buiten

koud is, maken we het binnen warm - en in je hart

nog warmer."

Bram dacht daar even over na, zijn oogjes groot

en glanzend.

"Maar... hebben wij honden ook een kerstwens?"

Rex knikte langzaam.

"Iedereen heeft een wens. Zelfs wij."

Hij keek even naar hun baasje, die met 

handschoenen aan een mok warme chocolademelk vasthield.

De geur van slagroom mengde zich met die van

versgebakken koekjes die op het bordje lagen.

Bram had ze al drie keer proberen te tellen - maar

telwerk bleek erg lastig als je een pup

was die honger had.

"Mijn kerstwens," zei Rex zachtjes, "is dat 

we nog heel veel winters samen beleven. Met wandelingen

door de sneeuw, koekjes die we eigenlijk niet mogen

maar toch krijgen... en dat jij zo blijft, Bram."

Bram sprong meteen op, zijn staartje wiebelde zo snel

dat het bijna sneeuw deed opwaaien.

"Mijn kerstwens is dat ik net zo dapper word als jij! En...

dat ik één zo'n koekje mag."

Hun baasje lachte, alsof ze precies gehoord had wat Bram dacht.

"Vooruit dan..." zei ze, en brak voorzichtig een klein stukje

van een peperkoekmannetjes af. Bram pakte het dankbaar aan, 

zijn oogjes glinsteren van geluk.

Rex ging dichter tegen zijn broertje zitten. Samen

keken ze naar de vallende sneeuwvlokken, het gezang

in de verte, en de lichtjes die overal 

begonnen te twinkelen.

En terwijl de wereld langzaam stiller werd,

wist Bram één ding zeker:

Kerst voelde precies zo warm aan als Rex had beloofd.