Het was een koude wintermiddag. De lucht was helder, de sneeuw kraakte onder de poten van Rex en Bram terwijl ze samen met hun baasje door het park wandelden. Rex liep trots voorop, zijn staart hoog in de lucht, terwijl Bram – nog steeds een speelse puppy – achter hem dartelde en af en toe in een sneeuwhoop rolde.
Plotseling hoorden ze een zachte kreet. “Oh nee… mijn tas!” Een oudere mevrouw stond midden op het pad, haar boodschappentas lag omgevallen in de sneeuw. Appels, brood en een pak melk lagen verspreid over het witte tapijt. De vrouw zag er bezorgd uit; haar handen trilden van de kou.
Rex spitste zijn oren. Hij keek naar Bram en blafte zacht, alsof hij zei: “Kom, we gaan helpen!” Bram kwispelde enthousiast – een avontuur! Zonder aarzelen rende Rex naar de tas. Hij pakte het hengsel voorzichtig tussen zijn tanden en trok de tas dichter naar de vrouw. Bram, die nog niet zo handig was, begon appels bij elkaar te duwen met zijn neus. Soms rolde er eentje weg, en dan sprong hij erachteraan alsof het een speeltje was.
De vrouw keek verbaasd en begon te lachen. “Wat een slimme honden!” zei ze. Rex legde de tas netjes voor haar voeten neer, terwijl Bram trots een appel bracht – wel een beetje nat van de sneeuw, maar het telde! Hun baasje kwam erbij en hielp de rest van de boodschappen oprapen.
Toen alles weer in de tas zat, haalde de vrouw een klein zakje hondenkoekjes uit haar jas. “Dit verdienen jullie,” zei ze met een warme glimlach. Rex nam het koekje beleefd aan, Bram sprong bijna een salto van blijdschap. De vrouw aaide hen allebei en fluisterde: “Jullie hebben mijn dag gered.”
Terwijl ze verder liepen, voelde Rex zich trots. Bram huppelde naast hem, nog steeds kwispelend. “Zie je, kleintje,” dacht Rex, “soms is het mooiste avontuur gewoon iemand helpen.” En zo gingen ze samen verder, door de sneeuw, met een hart vol warmte op een koude winterdag.
Lieve lezers,
Wij zijn Rex en Bram. We nemen jullie heel graag mee in onze avonturen, door de sneeuw, langs lichtjes en warme kerstmomenten. Elke keer als jullie ons verhaal lezen, kwispelt onze staart een beetje harder.
Maar weet je wat we nóg leuker zouden vinden? Dat jullie ons laten weten wat jullie ervan vinden.
Vonden jullie ons verhaal, mooi of misschien een beetje ontroerend? Moesten jullie glimlachen, of kregen jullie juist er een warm gevoel van?
Laat het ons weten in een reactie. Dan weten wij dat jullie met ons meegewandeld hebben, pootje voor pootje, door onze verhaaltjes.
Een grote kwispel en een zachte neus,
Rex & Bram
Reactie plaatsen
Reacties