Het begon op een zonnige dag, net als vandaag. Mijn trouwe metgezellen en ik fietsten door het bos op zoek naar een verborgen plek... een plek waarvan alleen ik wist dat hij bestond.
Mijn bazinnetje keek mij vragend aan terwijl ze het dagboek voorzichtig vasthield. “Rex, als jij een plek moest kiezen die goed verborgen was… waar zou dat dan zijn?”
Ik spitste mijn oren. Wat een goede vraag! Ik snoof de lucht op, speurde de omgeving af en liet mijn blik rusten op een smal pad dat werd verborgen door laaghangende takken.
Blacky miauwde enthousiast. “Daarheen! Dat ziet eruit als een geheime route.”
Simba strekte zich uit in het mandje en kneep zijn ogen samen. “Als dit een verborgen plek is, moeten we voorzichtig zijn.”
Mijn baas grijnsde. “Laten we het proberen.”
We reden het smalle pad op, takken ritselden langs onze armen en mijn vacht. De zonnestralen vielen schuin door het bladerdak, waardoor het voelde alsof we door een sprookjesachtige tunnel reden.
Plotseling bleef mijn bazinnetje staan. “Hier! Kijk daar… een oude markering op die boom.”
Ik rende ernaartoe en snuffelde. Het rook naar hout, mos en… een lichte geur van oud papier? Mijn baas veegde het mos weg en eronder werd een symbool zichtbaar: een kleine ster met een cirkel eromheen.
“Dit lijkt op een aanwijzing,” mompelde mijn bazinnetje terwijl ze weer naar het dagboek keek. Ze sloeg een paar pagina’s om, en daar—alsof het lot ermee speelde—vonden we een tekening van precies hetzelfde symbool.
"Volg het pad der sterren," stond er geschreven.
Simba kromde zijn rug. “Dit begint wel erg spannend te worden…”
Blacky sprong rond van opwinding. “Wat als er een schat is?”
Ik blafte instemmend. Wat het ook was, we moesten verder gaan. Dit avontuur was nog lang niet voorbij…
Reactie plaatsen
Reacties