Sinds onze heldendaad met het konijntje waren Lilly en ik een soort beroemdheden in het park. Andere honden snuffelden met een extra beetje respect aan ons, en hun baasjes zeiden vaak tegen mijn baasje en Sara: "Kijk, daar heb je het helden duo!" Ik genoot er met volle teugen van, vooral omdat het betekende dat Lilly en ik bijna onafscheidelijk waren.
Op een dag zagen mijn baasje en Sara een groot, kleurrijk bord bij de ingang van het park. "Jaarlijkse Park Pret-dag voor Honden!" las mijn baasje voor. Er stonden allerlei activiteiten op: de grappigste truc, de langste kwispel, en... de duo-hindernisbaan. Sara en mijn baasje keken elkaar aan en begonnen te lachen. Ik wist meteen wat ze dachten.
En zo kwam het dat Lilly en ik een week later aan de startlijn van de hindernisbaan stonden. Het was een vrolijke chaos. Overal blaften honden, renden kinderen en rook het naar popcorn en hondensnoepjes. Ik was door het dolle heen en sprong kwispelend in het rond. Lilly, daarentegen, was de rust zelve. Ze inspecteerde het parcours met de geconcentreerde blik van een professional. Haar staart stond recht omhoog; ze was er klaar voor.
Het startschot klonk! Lilly schoot weg als een pijl uit een boog. Ik denderde erachteraan als een vrolijke locomotief. Eerst moesten we slalommen tussen een rij oranje pionnen. Lilly danste er doorheen alsof het niets was. Ik was iets minder elegant en stootte er per ongeluk twee omver in mijn enthousiasme. Oeps.
Daarna kwam de tunnel. Lilly was er al doorheen voordat ik goed en wel doorhad wat de bedoeling was. Ze stond aan de andere kant op me te wachten met een aanmoedigende blaf. Ik dook erin. Het was een beetje donker en krap, maar de gedachte aan Lilly gaf me moed. Ik kwam er aan de andere kant weer uit, mijn vacht vol zand.
Het ging best goed, al waren we zeker niet de snelsten. Toen kwam het laatste obstakel: een groot, laag net waar we onderdoor moesten kruipen. Lilly, die nog steeds voorop lag, dook er met volle snelheid onder. Maar ze was iets te snel. Een van de lussen van het net bleef haken achter haar halsband. Ze raakte in paniek, begon te trekken, maar maakte het daarmee alleen maar erger. Ze zat vast.
Ik zag het gebeuren. Alle andere honden-duo's haalden ons in. De finish was in zicht, maar dat maakte me niets uit. Mijn race was niet belangrijk. Lilly wel.
Ik stopte onmiddellijk en rende terug naar haar. Ze piepte zachtjes en keek me met grote ogen aan. Ik begon voorzichtig met mijn neus tegen het net te duwen, precies op de plek waar het vastzat. Ik duwde en duwde, terwijl ik zachte, geruststellende geluidjes maakte. Langzaam maar zeker gaf het touw een beetje mee. Lilly begreep wat ik deed en hield zich stil. Met een laatste, voorzichtige duw van mijn snuit schoot de lus los. Ze was vrij!
Ze gaf me een snelle lik over mijn neus, een bedankje zonder woorden. De wedstrijd winnen konden we niet meer winnen, maar dat gaf niet. We kropen samen onder de rest van het net door en renden, zij aan zij, over de finishlijn. We waren als laatsten, maar het publiek klapte en juichte voor ons.
We kregen geen medaille voor de snelheid. Maar de organisator kwam naar ons toe met een speciale, handgemaakte rozet. "Deze is voor het beste teamwork dat ik vandaag heb gezien," zei hij, en hij speldde hem op mijn halsband.
Die middag lagen Lilly en ik samen in het gras, moe maar voldaan, terwijl ik trots mijn rozet liet zien. We hadden misschien niet gewonnen, maar we hadden iets veel belangrijkers gedaan. We hadden voor elkaar gezorgd. En ik keek naar Lilly, mijn beste vriendin, en wist dat onze vriendschap de allergrootste prijs van allemaal was.
wordt vervolgd....
Reactie plaatsen
Reacties