Een Winterse Speurtocht
De dagen werden korter en de lucht kreeg een knisperend koud randje. De bladeren waren van de bomen gevallen en de takken stonden kaal tegen de grijze winterlucht. Het park, dat in de herfst een kleurenpallet van rood en goud was geweest, lag er nu stil en een beetje somber bij. Maar voor Lilly en mij maakte dat niets uit. We hadden elkaar, en dat was genoeg om elke dag een avontuur te maken.
Op een koude, heldere ochtend werden we verrast door het eerste laagje sneeuw. Een dun, wit deken lag over het gras en de daken. Mijn neus kriebelde van opwinding. Sneeuw! Dat betekende nieuwe geuren, gekke sporen en de perfecte gelegenheid voor 'sneeuw-zoomies'.
Mijn baasje en Sara besloten dat dit de perfecte dag was voor een dubbele wandeling in het bos. Mijn staart kwispelde zo hard dat mijn hele achterkant mee wiebelde. Lilly sprong vrolijk om me heen. We renden als gekken door de verse sneeuw, onze poten lieten diepe afdrukken achter. We gooiden sneeuwballen (nou ja, mijn baasje en Sara gooiden ze, wij vingen ze), en rolden door de zachte, koude witte deken.
Tijdens onze dolle pret kwamen we bij een oud, afgelegen deel van het bos, waar de bomen dichter op elkaar stonden en de sneeuw wat dieper lag. Opeens stopte Lilly, haar neus in de lucht. Haar oren draaiden alle kanten op. Ik wist die blik. Ze had iets gehoord of geroken dat mijn mindere zintuigen nog niet hadden opgevangen.
Ze zette een paar stappen en begon te graven in de sneeuw, precies naast een omgevallen boomstam. Ik snuffelde nieuwsgierig mee. Haar poten werkten als snelle schoppen, en al snel onthulde ze wat eronder lag. Het was geen tak of een steen. Het was zacht en bruin. Een klein, bruin beertje, met één oogje en een half-afgescheurde pootje. Het was doorweekt en koud, maar het rook vaag naar een klein mensje en naar tranen.
Lilly keek me aan, en we begrepen het meteen. Dit was geen speelgoed om kapot te trekken en mee te gooien. Dit was... belangrijk. Het was verloren.
Voorzichtig pakte Lilly het beertje in haar bek, zonder erin te bijten. Ze hield haar kop hoog en keek om zich heen. Een nieuwe missie was begonnen. Ze begon een spoor te volgen, een geur die voor mij bijna onzichtbaar was onder de verse sneeuw. Ik liep naast haar. Ik was misschien niet zo'n goede speurder als zij, maar ik was de bewaker. Ik hield de omgeving in de gaten.
Mijn baasje en Sara waren eerst verbaasd, maar toen ze het beertje zagen, begrepen ze het. "Wat hebben jullie nu weer gevonden?" fluisterde Sara. Ze volgden ons op een afstandje, ons vertrouwend.
Het spoor was moeilijk te volgen. Soms moesten we stoppen en cirkels draaien om de geur weer op te pikken. Na een kwartier kwamen we aan bij de rand van het bos, vlakbij een speeltuin die er in de winter verlaten bij lag. Bij een bankje zagen we een vrouw en een klein meisje in een dikke, roze jas. Het meisje huilde zachtjes, haar gezichtje rood van de kou en het verdriet.
Lilly aarzelde geen moment. Ze liep er rustig naartoe, haar staart laag en vriendelijk. Ze stopte voor het meisje en legde het doorweekte beertje voorzichtig voor haar voetjes neer.
De ogen van het meisje werden groot. Haar gesnik stopte. "Beertje!" riep ze met een bibberend stemmetje. Ze pakte de knuffel op, drukte hem tegen haar jas en keek toen naar Lilly. Haar verdrietige gezichtje veranderde in een stralende glimlach. Ze knielde neer en sloeg haar armpjes om Lilly's nek. Daarna kwam ze naar mij toe en gaf me een net zo dikke knuffel.
De moeder van het meisje kon ons niet genoeg bedanken. Op de terugweg, terwijl de sneeuwvlokken weer zachtjes begonnen te vallen, liep ik trots naast Lilly. Ik voelde een diepe warmte vanbinnen die niets met mijn dikke vacht te maken had. Sneeuw was leuk. Spelen was geweldig. Maar een klein meisje weer laten lachen, samen met mijn allerbeste vriendin? Dat was het allermooiste avontuur van allemaal.
wordt vervolgd....
Reactie plaatsen
Reacties