De lente en de nieuwe vriend (8)

De winter smolt langzaam weg en maakte plaats voor de lente. De wereld leek weer tot leven te komen. Krokussen en narcissen staken hun kopjes boven de grond uit, en de kale takken van de bomen kregen een zachtgroene waas. Het beste van alles was de geur. De lucht was gevuld met de belofte van warmte, natte aarde en nieuwe avonturen.

Lilly en ik waren onafscheidelijk. Onze vriendschap voelde net zo vanzelfsprekend als de seizoenen die veranderden. We kenden elkaars blaffen, grommen en kwispels. We wisten precies wanneer de ander wilde spelen, wilde rusten of gewoon even rustig naast elkaar in het gras wilde liggen, kijkend naar de wolken.

Op een zonnige zaterdagmiddag gebeurde er iets onverwachts. Toen we bij het park aankwamen, zagen we dat Sara, het baasje van Lilly, niet alleen was. Naast haar stond een andere hond. Het was een prachtige Ierse setter, met een glanzende, roodbruine vacht en lange, sierlijke oren. Zijn naam was Finn.

"Finn is een weekje bij mij te logeren," legde Sara uit. "Zijn baasjes zijn op vakantie. Is dat niet gezellig?"

Ik wist niet zeker of ik het gezellig vond. Ik snuffelde voorzichtig aan Finn. Hij rook naar een ander huis en andere gewoontes. Hij gaf me een korte, beleefde kwispel en richtte toen al zijn aandacht op Lilly. En Lilly... leek het geweldig te vinden.

Finn was ongelooflijk snel, misschien zelfs sneller dan Lilly. Ze daagden elkaar uit voor sprintjes over het veld, en het was een prachtig gezicht om die twee te zien rennen, een zwart-witte bliksemschicht naast een roodbruine vlam. Ze leken een geheime, snelle hondentaal te spreken waar ik niet aan mee kon doen.

Als ik mijn favoriete stok kwam brengen om te gooien, was Finn er al vandoor met een andere, die hij op een elegante manier voor Lilly's voeten legde. Als ik Lilly uitdaagde voor ons gebruikelijke stoeipartijtje, was Finn al bezig haar te imponeren met een ingewikkelde sprong.

Er begon iets vreemds in mijn buik te kriebelen. Het was een zwaar, onprettig gevoel. Ik ging aan de rand van het veld liggen, met mijn kop op mijn poten, en keek toe hoe ze speelden. Tom kwam naast me zitten en krabde me achter mijn oren. "Wat is er, maatje? Ben je een beetje buitengesloten?" Hij begreep het, zoals altijd.

Lilly merkte na een tijdje dat ik niet meedeed. Ze liet Finn achter en kwam naar me toe gedribbeld. Ze stootte met haar natte neus tegen mijn schouder. Haar ogen vroegen: "Waarom doe je niet mee?"

Ik keek haar aan, en in plaats van een vrolijke kwispel, gaf ik haar een diepe zucht. Ik stond op en liep de andere kant op, naar een rustig deel van het park. Lilly volgde me. Finn bleef verbaasd achter.

Ze kwam naast me zitten. Ze duwde niet en blafte niet. Ze was er gewoon. We zaten een tijdje in stilte, alleen het geluid van de wind door de nieuwe blaadjes was te horen. Ik voelde het zware gevoel in mijn buik langzaam lichter worden. Lilly was hier, bij mij. Ze had die snelle, nieuwe vriend achtergelaten om bij mij te zijn.

Na een paar minuten stootte ze met haar neus tegen mijn favoriete stok, die ik onbewust had meegenomen. Ze keek me aan, en toen keek ze naar de open plek voor ons. De boodschap was duidelijk. Jij en ik. Ons spelletje.

Een voorzichtige kwispel begon bij het puntje van mijn staart. Ik pakte de stok op en samen renden we naar de open plek. We speelden ons trekspelletje, gromden vriendschappelijk en rolden door het gras. Precies zoals altijd. Finn kwam er na een tijdje ook bij, maar nu was het anders. Lilly zorgde ervoor dat ik erbij betrokken werd, gaf mij de stok, en koos mij voor het stoeien.

Toen de week voorbij was en Finn weer naar huis ging, was ik niet verdrietig. Ik had iets belangrijks geleerd. Vriendschap is niet iets dat je kunt verliezen als er iemand anders bij komt. Echte vriendschap, zoals die van Lilly en mij, is sterk genoeg voor drie, of zelfs voor vier. En terwijl Lilly en ik naast elkaar naar huis liepen, voelde onze band sterker dan ooit tevoren. We hadden niet alleen avonturen beleefd, maar ook onze eerste ruzie overleefd. En dat was misschien wel het grootste avontuur tot nu toe.

wordt vervolgd......