De zomer en het geheim van het meer (9)

DE ZOMER EN HET GEHEIM VAN HET MEER
Verteld door Rex

De zon stond hoog aan de hemel en de lucht rook naar warme dennennaalden en avontuur. Het gras in het park was langer geworden, perfect om in te rollen, en de vogels zongen alsof ze een wedstrijd hielden wie het luidst kon fluiten. De lente was voorbij, en de zomer had alles overgenomen.

Lilly en ik waren weer helemaal in ons ritme. Rennen, rollen, stoeien, rusten. Soms dacht ik nog aan Finn, maar niet met dat kriebelige gevoel van toen. Meer als een herinnering aan een storm die voorbij was getrokken en de lucht daarna helderder had gemaakt.

Op een ochtend, toen de zon nog maar net boven de bomen piepte, kwam mijn baasje met een nieuwe route. “Vandaag gaan we naar het meer,” zei hij, terwijl hij mijn riem vastmaakte. Het woord meer deed mijn oren spitsen. Ik had erover geroken, gedroomd, zelfs een keer een eend gezien die er vandaan kwam. Maar ik was er nog nooit geweest.

Lilly en Sara kwamen ook mee. We liepen langs velden, over bruggetjes, en door een stukje bos waar alles rook naar avontuur. En toen, ineens, was het daar: het meer. Het glinsterde in het zonlicht, en de oever was bedekt met zacht zand. Ik rende erheen, mijn poten maakten kleine stofwolken, en ik sprong in het water zonder na te denken.

Het was koud. Verrassend koud. Maar heerlijk. Lilly sprong achter me aan, en samen zwommen we, blaffend van plezier. Mijn baasje gooide een stok ver het water in, en ik dook erachteraan. Mijn poten werkten als peddels, mijn neus boven het oppervlak, mijn ogen op de stok. Ik voelde me snel, sterk, vrij.

Toen ik terugkwam met de stok, zag ik Lilly naar iets kijken. Aan de overkant van het meer, tussen de bomen, stond een oude houten hut. Ze keek me aan met die blik die zei: Zullen we? Natuurlijk zouden we.

We renden erheen, onze vachten druipend van het water. De hut rook naar oud hout en geheimen. Binnen was het koel en stil. Op een plank lag een oud boek, half open, met tekeningen van honden. Border collies, setters, retrievers. En tussen de pagina’s zat een foto. Een jonge border collie en een Ierse setter, samen op een veld. Ik snuffelde eraan. Het rook naar avontuur van lang geleden.

Lilly keek me aan. Misschien was het Finn’s familie. Misschien was het gewoon toeval. Maar het voelde alsof we iets ontdekt hadden. Iets dat ons verbond met meer dan alleen elkaar. Met alle honden die ooit gerend hadden, gespeeld hadden, vrienden waren geweest.

Toen we terugliepen naar het water, voelde ik me anders. Niet alleen Rex, de border collie. Maar Rex, de ontdekkingsreiziger. De vriend. De verhalenverteller.

Die avond, terwijl de zon onderging en we in het gras lagen, keek Lilly naar me en gaf me een zachte lik over mijn oor. Geen woorden nodig. Alleen de wind, het water, en onze vriendschap.

wordt vervolgd....