De nazomer en het spoor in het bos(10)

DE NAZOMER EN HET SPOOR IN HET BOS

Verteld door Rex

De dagen werden korter, maar de zon was nog warm genoeg om mijn vacht te laten glanzen. Lilly en ik lagen vaak samen in het gras, onze neuzen in de wind, luisterend naar de geluiden van het bos. Sinds we de hut hadden ontdekt, was er iets veranderd. We waren nieuwsgieriger geworden. Avontuurlijker.

Op een middag, toen de lucht een beetje dreigend was en de wind fluisterde door de bomen, besloten we terug te gaan naar de hut. Tom en Sara lieten ons los bij het pad en gaven ons een knikje. “Niet te ver,” zei mijn baasje, maar zijn ogen twinkelden. Hij wist dat we iets zochten.

De hut stond er nog, stil en geheimzinnig. Binnen rook het naar vochtige aarde en oud papier. Lilly snuffelde rond, haar neus ging van plank naar vloer naar muur. Toen blafte ze zachtjes. Onder een losse plank lag iets verstopt: een leren mapje, oud en gekreukt. Ik trok het voorzichtig open met mijn tanden.

Binnenin zaten vergeelde papieren, met tekeningen van hondenpootafdrukken en een kaart van het bos. Er stond een rood kruis op een plek die we nog niet kenden. Lilly keek me aan. Haar ogen zeiden: Zullen we het spoor volgen?

We renden, onze poten maakten zachte geluiden op het mos. De kaart leidde ons langs een beekje, over een omgevallen boom, en uiteindelijk naar een open plek waar de zon precies door de bladeren viel. Daar, half begraven onder bladeren, lag een oude halsband. Aan het leer zat een medaillon met een naam: Bran.

Ik snuffelde eraan. Het rook naar verhalen. Naar een hond die hier ooit had gerend, gespeeld, misschien zelfs vrienden had gehad zoals wij. Lilly ging naast me zitten. We keken samen naar de plek, en ik voelde iets warms in mijn borst. Alsof we niet alleen waren. Alsof Bran ons iets had willen vertellen.

Toen we terugliepen naar de hut, was het stil. Geen woorden, geen geblaf. Alleen het gevoel dat we iets belangrijks hadden gevonden. Iets dat ons verbond met het verleden. Met alle honden die ooit hun pootafdrukken in dit bos hadden achtergelaten.

Die avond, terwijl de zon onderging en de eerste sterren verschenen, lagen Lilly en ik naast elkaar. De map lag tussen ons in. En ik wist: dit was nog maar het begin.

wordt vervolgd....